Een dinsdagmiddag in Berlijn. De zon schijnt en geen zuchtje wind. En dat komt niet vaak voor, geeft persvoorlichter Marcus Jung van Hertha BSC aan. Aan de Hanns-Braun-Strasse, niet ver van het Olympia Stadion, ligt het trainingscomplex van Hertha Berliner Sport-Club uit 1892. De training is net voorbij. Karim Rekik en Salomon Kalou lopen breeduit lachend van het veld. Supporters maken met smartphones selfies met de nummer 4 van Hertha BSC. Sinds zijn komst in de zomer van 2017 wordt Rekik door de fans Die Mauer genoemd. Het is dit jaar dertig jaar geleden dat Die Berliner Mauer viel.
OPENLUCHTMUSEUM
Rekik is trots op zijn bijnaam, vertelt hij wanneer hij een half uur later in een rood T-shirt en een zwarte joggingbroek op een hoekbank in een kantoorruimte op het trainingscomplex zit. Zijn ene been over het andere en beide armen op de leuning. Zijn haren met gel strak over zijn hoofd en een sikje onder zijn kin.
Hij woont nu ruim anderhalf jaar in Berlijn en speelde bijna vijftig officiële wedstrijden voor Die Alte Dame. Hertha nam hem voor zo’n 2,5 miljoen euro over van Olympique Marseille. Aan de Côte d’Azur zat Rekik in zijn tweede contractjaar, na de komst van trainer Rudi Garcia, vooral op de tribune. En toen kwam Hertha BSC. Na gesprekken met trainer Pal Dardai en technisch directeur Michael Preetz tekende Rekik tot de zomer van 2021.
In zijn eerste seizoen met Hertha werd hij tiende in de Bundesliga. Na een goede start van het seizoen is de club inmiddels terug te vinden in de subtop. Het hoogtepunt voor de winterstop was de zege op Bayern München in september: 2-0. Rekik deed negentig minuten mee. “Een enorme stunt. Dat zag je ook aan de euforie bij ons na afloop. In de DFB Pokal moeten we in februari weer thuis tegen Bayern. Hopelijk kunnen we weer iets moois uithalen. Dan zit het Olympia Stadion weer vol, met zo’n zeventigduizend man. Dat is niet altijd zo. Het stadion is eigenlijk net te groot voor ons. Berlijn is ook niet zo voetbal minded als Wolfsburg, Gelsenkirchen of Dortmund. Voor de inwoners van die steden draait alles om voetbal. Er is in Berlijn nog zoveel meer. Ik vind het prima zo. Ik kan hier rustig over straat en een hapje eten.”
Hoe bevalt het leven in Berlijn?
“Heel goed. Ik was er tot mijn transfer nog nooit geweest. Vroeger speelde ik jeugdtoernooien met Feyenoord in Duitsland, maar dan kom je in steden als Oberhausen, in het Ruhrgebied. Dat denk je: Duitsland is grijs en grauw. Maar Berlijn niet. Toen ik voor het eerst over de Kurfürstendamm liep dacht ik: wow, dit is echt PC Hooftstraat 2.0. Er zijn veel lekkere eettentjes, uit allerlei culturen. Je kunt goed sushi eten en er zijn heerlijke Turkse restaurants. De mensen hier eten ook doordeweeks massaal buiten de deur. Berlijn is modern, maar ook een openluchtmuseum. Je ziet nog altijd delen van De Muur staan, iedereen kent Checkpoint Charlie en er zijn veel plekken die verweven zijn met de Tweede Wereldoorlog. Onder ons trainingscomplex ligt een netwerk aan tunnels. Die gebruikten de nazi’s om te vluchten. Ik hoorde ook dat Adolf Hitler in het Olympia Stadion een vaste zitplek had, zoals bij de Olympische Spelen in 1938. Die stoel hebben ze verwijderd en die plek blijft onbezet. Nu hangt er een bordje dat hij daar ooit zat. Ik vind het interessant om meer over geschiedenis te leren. Als ik de verhalen hoor of lees denk ik wel: politici en andere mensen zouden nog veel meer kunnen leren van het verleden. Wat er met de Joden is gebeurd is verschrikkelijk, maar je ziet nog altijd over de hele wereld racisme. Ik denk alleen dat het nooit gaat lukken om iedereen op de wereld gelukkig te maken. Geluk van de een betekent vaak ongeluk voor een ander.”
RUSTIGER EN VEILIGER
Gelukkig in Zuid-Frankrijk, in Marseille, werd Rekik uiteindelijk niet. Hij tekende in de zomer van 2015 een contract bij L’OM, dat hem voor vijf miljoen euro overnam van Manchester City, waar hij vier jaar eerder tekende. De Engelse club nam Rekik als jeugdspeler over van Feyenoord. Voor City speelde hij twee bekerduels en een competitieduel. Tussen 2013 en 2015 werd Rekik verhuurd aan PSV. In zijn laatste jaar in Eindhoven werd hij kampioen. “We hadden echt een mooi team. Memphis Depay en Jetro Willems kende ik al uit mijn jeugd. Met Jeffrey Bruma ben ik nog altijd goed bevriend. Jeff was laatst op bezoek in Berlijn. Na die twee seizoenen bij PSV bood Marseille mij een kans die ik niet kon laten schieten. Het werd alleen niet wat ik ervan verwacht had. Ik maakte vijf trainers, drie directeuren en twee eigenaars mee. Dat zegt ook iets over hoe hectisch Marseille is; de club, maar ook de stad.”
Hoe kijk je terug op jouw tijd bij Marseille?
“Bij de start moest ik mijn weg vinden. Niemand sprak Engels. Op school had ik een paar jaar Frans gehad, maar ik kon hooguit een croissant bij de bakker bestellen. Als ik Engels sprak keken mensen alsof ze water zagen branden. Na een half jaar kon ik prima Frans spreken en luisteren. Dat hielp om te settelen. In mijn eerste seizoen was ik een basisspeler, maar halverwege mijn tweede jaar kwam Rudi Garcia en hij koos voor andere spelers. Voor de club en mij was het beter om uiteen te gaan.”
Hoe was het leven aan de Côte d’Azur?
“Marseille is hectisch, chaotisch en explosief. De mensen zijn erg temperamentvol. Ook in en rond de club. Bij Olympique Marseille moet je winnen. Dan ben je de koning. Maar als je verliest, ben je niets waard. Als we een uitduel verloren stond op het vliegveld geregeld een boze menigte ons op te wachten. Dan werd er van alles geschreeuwd en gegooid. Als we thuis verloren moesten we soms uren in het stadion wachten. Via een zij-uitgang naar onze auto’s lopen had geen zin. De fans kenden al onze nummerborden. Ik moest ook niet uit eten gaan na een verloren wedstrijd. Als ik naar mijn huis, buiten de stad, reed, nam ik twee keer de rotonde om te kijken of niemand me achtervolgde. Er waren bepaalde wijken waar we zeker niet moesten komen. Er werd nog bij mij ingebroken. Ik was er doorheen geslapen. Toen ik wakker werd stond de deur van het balkon open. Het hele huis overhoop en spullen weg. Ik werd heel vreemd wakker, later dacht ik: hebben ze mij iets gegeven? Ik had ook hele dikke ogen. Misschien maar goed dat ik niets had meegekregen. Je weet niet waartoe zulke mensen in staat zijn. Het overkwam meer spelers. Het was dus niet eens bijzonder, hoe raar dat ook is om te zeggen, haha. In Berlijn draait mijn leven weer om voetbal. Het is rustiger en veiliger.”
VOETBALFAMILIE
Zijn ouders, Mo en Judith, en broertje Omar wonen op vijf minuten rijden van zijn woning in de wijk Charlottenburg, in het westen van Berlijn. Zijn vriendin, model en RTL-presentatrice Dounia Rijkschroeff, woont in Nederland en komt over als ze vrije tijd heeft, vertelt Rekik, die ’s avonds vaak bij zijn ouders en broertje te vinden is. “Ik eet zes van de zeven dagen per week bij hen. En anders ga ik uit eten. Soms bij Salomon Kalou. Hij woont met zijn gezin in de buurt. Dan eten we echt heerlijke Afrikaanse maaltijden, met rijst en vis of steaks. Nee, Salomon is geen keukenprins. Hij kruidt hooguit het eten, maar wil wel de credits, haha. Ik speelde bij Feyenoord Onder 10 toen Sala met Dirk Kuyt K2 vormde bij Feyenoord. Dat we nu teamgenoten en vrienden zijn had ik toen niet kunnen bedenken. Sinds onze eerste ontmoeting hebben we een klik. Sala en ik zijn allebei rustig en relaxed. Ik ben ook nog weleens thuis, dan komt mijn moeder vaak langs. Mijn vader kan niet stil zitten en is veel op pad met Omar, die nu bij Hertha Onder 19 speelt. Ik vind het fijn om mijn familie om mij heen te hebben, zoals ook in Engeland en Frankrijk. Mijn ouders werken niet meer. Mijn moeder verveelt zich weleens als alle mannen met voetbal bezig zijn. Ze wil eigenlijk lekker aan het werk. Ze was directrice van een basisschool voordat we naar Engeland verhuisden. Mijn vader was stukadoor. Toen City kwam zei mijn pa enthousiast: ‘Dan gaan we z’n allen’. Hij is een familieman. Maar er was wel even discussie. Je springt toch met z’n allen in et diepe. Je bent echt niet gelijk binnen als je naar Engeland verhuist. Ik tekende een jeugdcontract voor vijfhonderd pond per maand. Voor mij werd alles geregeld, maar mijn ouders en broertje moesten alles zelf regelen. Ik was elke dag bezig met voetbal en zij met een leven in Engeland opbouwen. Toen ik zeventien was en mijn eerste profcontract tekende vierden we dat met z’n allen. Ik ben blij dat ik mijn ouders nu financieel kan bijstaan. Ze hebben veel voor Omar en mij opgegeven.”
Jij hebt vier interlands voor Oranje gespeeld. Jouw broer Omar, die net als jij voor Feyenoord, City, PSV en Marseille uitkwam, speelt inmiddels voor Jong Tunesië. Heb jij ooit getwijfeld tussen Oranje en Tunesië?
“Het was even een issue, maar ik besloot voor Oranje te kiezen en heb daar geen spijt van. Ik snap de keuze van Omar. Hij heeft een heel andere band met Nederland dan ik. Ik heb daar mijn hele jeugd gewoond. Omar is opgegroeid in Nederland, Engeland en Frankrijk en woont nu in Duitsland. We voelen ons verbonden met Tunesië, het geboorteland van mijn vader, maar onze vader heeft de keuze altijd aan ons gelaten. Wie weet staan Omar en ik ooit tegenover elkaar in een interland, haha.”
Hoe is jouw band met Tunesië?
“Vroeger kwam ik er vaak, maar de laatste keer was drie jaar terug, kort voor die aanslag op het strand in Sousse. Toen opende een man met een mitrailleur het vuur op toeristen. Twee weken ervoor was ik op dat strand. Dan schrik je wel. Het gaat iets beter in het land hoor ik van familie. Ik help hen ook financieel. Ze hebben het niet breed. Tunesië is nogal chaotisch. Je weet niet of en wanneer je salaris wordt overgemaakt, als je al een baan hebt. Voor jongeren is er niet veel perspectief. Een nichtje van mij heeft een studie aan de universiteit afgerond, maar is werkloos. Daarom zoeken veel mensen uit Tunesië hun geluk in Europa. Iedereen wil een gelukkig leven, waar dan ook. Maar dat de Europese landen een lijn moeten trekken en niet iedereen kunnen helpen snap ik ook. Het is een ingewikkelde kwestie. Mijn vader kwam ooit als tiener naar Nederland. Zijn oudste broer was er al. Hij belde toen enthousiast mijn vader en vertelde hoe groen Nederland was. Mijn vaders familie komt uit Sfax, in het binnenland. Ze woonden naast Hatem Trabelsi en zijn familie. Pa zei eens dat hij en de kinderen uit de buurt met de bus naar school gingen en dat er altijd een jongen achter de bus aan rende. Dat was Trabelsi, haha. Daar legde hij dus de basis voor al die rushes bij Ajax. Nu is hij een analist bij tv-zender BeIn Sports. Mijn vader vond na zijn komst in Nederland werk en leerde in een kroeg in Den Haag mijn moeder kennen. Mijn moeder deelde flyers uit voor haar verjaardagsfeest. Mijn vader zat aan de bar en kreeg ook een flyer. Hij dacht: geeft ze een feestje voor mij? Ze bleken op dezelfde dag jarig… Zo raakten ze in gebrekkig Engels in gesprek en inmiddels zijn ze zo’n dertig jaar getrouwd.”
AIN’T NO MOUNTAIN HIGH ENOUGH
Patrick Vieira, jouw ex-jeugdtrainer bij City, zei eens dat Manchester City zou falen als jij geen basisspeler in het eerste elftal zou worden. Hoe kijk jij nu terug op jouw contractjaren bij City?
“Ik hoorde dat toen ook. Mooi dat zo’n legend als Vieira dat zei, maar dat was zijn mening. Ik wil niet zo ver gaan. Ik was zestien toen ik bij City tekende en kwam uit de B1 van Feyenoord. Na een dag bij Onder 19 mocht ik me melden bij het eerste elftal. Mijn ouders zetten mij af bij het trainingscomplex en ik zag eerst Mario Balotelli en Carlos Tévez lopen en toen Sergio Agüero en Yaya Touré hun auto’s parkeren. Ik dacht: what the fuck, waar ben ik beland? Die sterren kende ik van tv en de PlayStation. Ik was zo zenuwachtig, man. Gelukkig ontfermde Nigel de Jong zich over mij. Op het veld dacht ik af en toe: ben ik nou zo slecht of zijn zij zo goed? Alles ging zo snel en hard. Ik kan me nog een training herinneren waarin we vier tegen vier speelden. Ik stond op Tévez. Hij draaide weg en ik dacht: ik ga hem niet onderuit schoppen. Tévez scoorde en Touré kwam op mij af en riep: je had Carlos moeten schoppen. Daarna kwam Tévez: volgende keer schoppen, Karim! City was een bijzondere leerschool. Vincent Kompany gaf tips en ik bikkelde met Tévez, Agüero en Balotelli. Ik heb ook zo gelachen met Mario. Hij haalde rare streken uit, maar ging ook met kerst naar daklozen en bood hen een avondje aan in een Hilton-hotel. Met manager Roberto Mancini had ik een hele goede band. Hij was als een voetbalvader voor mij en liet mij debuteren in de Premier League. We keken vaak naar beelden van Italiaanse verdedigers, zoals Paolo Maldini en Franco Baresi. Ik vond Maldini altijd al een geweldige speler, vooral door zijn uitstraling. Ik had vroeger een shirt met zijn naam. Mancini zei: ‘Jij kunt ook een verdediger als Maldini worden’. In mijn eerste jaar werden we kampioen door die knotsgekke laatste wedstrijd tegen QPR. Ik zat op de tribune en heb nog nooit zoveel mensen tegelijk zien huilen. Ik zat dat kampioensjaar een paar keer bij de wedstrijdselectie, maar speelde helaas niet. Ik liep daardoor een kampioensmedaille mis, maar voelde me toch kampioen. Ik trainde iedere dag met die jongens en kwam na elke wedstrijd in de kleedkamer. Later bij PSV voelde ik dat een titel als basisspeler wel heel anders voelt. Ik denk achteraf dat ik langer bij City was gebleven als Mancini ook was gebleven.”
Heb je eigenlijk ooit spijt gehad van jouw keuze om op jonge leeftijd naar Engeland te verhuizen?
“Nee, ik bewaar vooral mooie herinneringen aan mijn Engelse jaren. Oké, ik heb maar één Premier League-wedstrijd voor City gespeeld, maar ik ben wel voor mijn kans gegaan en heb toch mijn debuut gemaakt tussen al die grote jongens. Daar ben ik heel trots op. Ik heb als voetballer en mens ook veel geleerd in Engeland. Ook tijdens de korte huurperiodes bij Portsmouth en Blackburn Rovers. Ik stond als broekie van zestien, zeventien in het Championship tegenover kleerkasten van spitsen. Dat ging erop, man.”
Zou de Rekik van zeventien tevreden zijn over hoe de Karim Rekik van 24 er nu bij zit?
“Ik zei toen dat ik de beste verdediger van de wereld wilde worden, hè? Dat wil ik nog steeds, zoals iedere verdediger. Op mijn eerste trainingskamp met Hertha in 2015 zong ik ter ontgroening voor de technische staf en teamgenoten Ain’t No Mountain High Enough van Marvin Gaye. Dat lied gaat over liefde, maar de titel is toepasselijk voor mijn mentaliteit en ambitie, al riepen mijn teamgenoten dat ik Karim Rekiki moest zingen, haha. Ze kende het filmpje van internet. Van Karim Rekiki kom ik nooit meer af, haha. Hopelijk word ik na mijn carrière wel aan meer herinnerd dan alleen dat filmpje. Ik word nu niet onrustig om snel een nieuwe stap hogerop te maken. Als ik basisspeler bij Hertha blijf en de club doet het goed, kan ik hier nog jaren blijven. Ik zit voorlopig op mijn plek. Ik zou bijna zeggen: ich bin ein Berliner, haha.”
