De mooiste prijs die Éric Abidal ooit in de lucht hield, is vermoedelijk de Champions League die hij in 2011 met FC Barcelona won. Maar de grootste overwinning uit zijn leven boekte hij 71 dagen daarvoor. In het ziekenhuis van Barcelona werd op 17 maart een levertumor bij hem weggesneden, slechts twee dagen nadat deze werd ontdekt. Zich mentaal voorbereiden op de ingreep, wat de artsen destijds wél adviseerden, deed hij niet. "Ik wil geen minuut langer rondlopen met deze tumor", sprak de immer positieve Fransman.
Niet alleen zijn voetballoopbaan gooide de tumor overhoop, maar Abidal werd helemaal een ander mens. "Mijn ziekte heeft de ogen geopend voor dingen die werkelijk belangrijk voor mij zijn", sprak hij. Zo verkocht hij al zijn auto's. "Want die zijn waardeloos, besef ik nu. Overal op de wereld zijn oorlogen aan de gang, lijden mensen honger en sterven onnodig kinderen. Op die terreinen wil ik voortaan met mijn geld hulp gaan bieden."
Na de Champions League-winst, waarbij hij samen met Carles Puyol de beker omhoog hield, moest Abidal een levertransplantatie ondergaan, omdat de ziekte onverwacht terug was gekomen. Dat zijn ploeggenoot Daniel Alves zijn nier wilde afstaan, zegt alles over de persoonlijkheid van Abidal in de spelersgroep. Uiteindelijk kreeg hij de lever van zijn neef Gerard. Ditmaal duurde Abidals herstel, dat met vallen en opstaan ging - het immuunsysteem moest namelijk de nieuwe lever accepteren - meer dan een jaar. Hoewel de stopper na zijn tijd in Catalonië nog voor AS Monaco en Olympiakos Piraeus speelde, had hij zijn echte afscheid al achter de rug. Dat hij bij de Franse ploeg al in 2014 stopte, zegt wat dat betreft genoeg. Na een half jaar in Griekenland hield hij het begin 2016 daadwerkelijk voor gezien als profvoetballer.
"Mijn dochter ging naar dezelfde school als Dani, dus ik zag hem vaak. Dat hij zijn lever aanbood, was een ongelofelijk aanbod. Maar ik kon het niet accepteren."
STICHTING
"De kanker heeft mijn leven veranderd", vertelde de verdediger na zijn loopbaan. "Ik ben een beter persoon geworden. Ik weet weer wat echt belangrijk voor mij is. Mijn vrouw Hayet en mijn drie kleine meiden, Meliana, Canélia en Leyna. Mijn vrienden, reizen met de familie, daar gaat het daadwerkelijk om. Ik wil gewoon elke seconde genieten."
Een van de dingen die hij naast het genieten van het leven ook deed, was een stichting oprichten die kinderen met kanker helpt. 'Eric22Abidal'. "De stichting moet jongeren helpen, die getroffen zijn door de ziekte. Wij weten wat de patiënten en families nodig hebben", vertelde hij tijdens de presentatie van zijn stichting. Door middel van sporten wil de verdediger de levenskwaliteit van de patiënten verhogen. Abidal: "Door te sporten, vergeet je de ziekte. Je komt in contact met gezonde mensen en neemt een voorbeeld aan hen." Tachtig procent van de tijd na zijn loopbaan was hij met zijn stichting bezig.
Aan het begin van dit jaar keerde Abidal terug in Catalonië, als ambassadeur van de club. Samen met onder andere Ronaldinho. "Het maakt me heel blij om weer officieel deel uit te maken van de club", liet hij weten bij zijn aanstelling. "We hebben heel lang gesproken. Als ambassadeur zal ik de club zo goed mogelijk proberen te vertegenwoordigen, in verschillende landen in Europa, het Midden-Oosten en Azië."
Daarnaast vertegenwoordigt hij Barcelona ook in het legendeteam, dat recentelijk onder meer tegen Manchester United speelde (zie video hierboven). "Gezien het feit dat ik slechts een paar jaar voor de club heb gespeeld, ben ik niet echt een legende", oordeelde hij bescheiden over zijn rol in het team met onder andere Rivaldo en Patrick Kluivert. "Maar het zou een groot genoegen zijn om enkele momenten te delen met andere voormalige spelers van de club en onze boodschap te verspreiden. De waarden die de club heeft, te delen."
VERHALEN
Abidal is momenteel dus werkzaam bij FC Barcelona. Het gaat goed met hem en zijn gezin. Wat overblijft zijn de mooie verhalen. Zo scoorde de verdediger in 2004 in de verloren Coupe de la Ligue-wedstrijd tegen Lille voor het eerst als professional. Het was een speciaal doelpunt: "Mijn ouders zijn al 35 jaar bij elkaar, maar ze gingen pas trouwen als ik mijn eerste officiële goal had gemaakt", lachte hij na het duel. "Het heeft heel wat jaren mogen duren, maar eindelijk is het zo ver." Gelukkig hoefde het van zijn ouders geen competitiedoelpunt te zijn, die maakte hij voor het eerst pas in het seizoen 2010/2011.
Verder smeekte hij Frank Rijkaard ooit of hij hem alsjeblieft op de bank wilde laten plaatsnemen voor een competitieduel van FC Barcelona. "Ik train keihard, maar ik ben niet tevreden over mijn eigen prestaties. Als ik niet mijn hoogste niveau haal, dan moet ik dat aan de coach vertellen", legde hij later zijn pleidooi uit.
Sowieso is het een wonder dat Abidal überhaupt nog profvoetballer werd. Op zijn zeventiende brak hij zijn beide (!) benen en deed vervolgens een opleiding tot schilder. "Ik was zeker niet een slechte kunstenaar, maar ook niet de allerbeste in mijn klas. Toen ik hersteld was en een bekerduel tegen OGC Nice speelde met mijn amateurclub, deden we het uitstekend. We wonnen met 4-0 en ik kreeg een kans bij Monaco om mezelf te laten zien. Zo werd ik alsnog opgepikt."
Verhalen genoeg over de legende Abidal. Gelukkig kan hij ze zelf nog altijd vertellen. Dat is het allermooiste verhaal. Éric Abidal, 38 lentes jong en hopelijk voor hem nog vele jaren.
