“Ik had en heb het uitstekend naar mijn zin bij Rijnsburgse Boys. Daarom heb ik precies een jaar geleden ook mijn contract verlengd. Het is een mooie club, we hebben een leuke spelersgroep en de faciliteiten zijn uitstekend. Her en der heb ik wel gesprekken gevoerd met andere clubs, maar dat is eigenlijk nooit echt serieus geworden.”
“Helaas boeken we de laatste weken geen goede resultaten. Of ik dat kan verklaren? Nee, dat is namelijk heel moeilijk. Als ik het wist dan had ik er wel iets aan gedaan. Het is wel zo dat ons vertrouwen is aangetast. Als je zes wedstrijden op rij niet wint, dan doet dat iets met een voetballer. Rijnsburg is een grote club, waar elke wedstrijd om de drie punten wordt gevraagd. Het is dus logisch dat mensen binnen de club of supporters iets van ons gaan vinden. Het is niet dat we verrot worden gescholden, maar je hoort soms wel discussies hoe het verder moet met het eerste elftal.”
Armenië
“Ik speel sinds 2016 bij Rijnsburgse Boys, nadat ik eerder onder meer voor FC Eindhoven voetbalde. Hoe ik bij FC Eindhoven terechtkwam? In 2012 kwam ik met Argon ver in de districtsbeker. De landelijke finale wonnen we van De Treffers en daarvoor speelden we onder meer tegen IJsselmeervogels en Deurne. Ik speelde een aantal goede wedstrijden en dat viel op bij een paar profclubs, waaronder FC Eindhoven.”
“Ik heb er drie officiële wedstrijden gespeeld. Ik was nog jong en stond te popelen om te voetballen. Achteraf gezien had ik moeten accepteren dat ik op de bank zat, maar dat kon ik niet op dat moment. Ik was ongeduldig. Bovendien zat ik in mijn eentje in Eindhoven. Het was een opeenstapeling van redenen waardoor ik besloot elders te gaan kijken. Spijt van die keuze is niet het goede woord, want uiteindelijk is het een goed leermoment voor me geweest.”
Als speler van Genemuiden versus Steven Bergwijn
“Ik ging vervolgens voetballen voor Gandzasar Kapan in Armenië. Dat was denk ik de slechtste plek waar ik ooit heb gevoetbald in mijn loopbaan. Het was op dat moment ijskoud in Armenië, zeker -15. De faciliteiten waren buiten de hoofdstad een stuk minder en daarnaast kreeg ik ook nog problemen met de club wat betreft betalingen en allerlei andere zaken. Na een klein halfjaar koos ik ervoor om terug te gaan naar Nederland. Het leven in het algemeen was natuurlijk heel anders in Armenië, maar omdat ik zelf Armeens bloed heb kon ik dat een plekje geven. Het was geen probleem voor me.”
Bombardementen
“Mijn ouders en ik zijn weliswaar geboren in Irak, maar mijn voorouders komen uit Armenië. Door de genocide zijn zij gevlucht naar omringende landen, vandaar dat ik in Irak ben geboren. In 2000 zijn we gevlucht naar Nederland, want de bombardementen begonnen al in dat jaar. Bovendien zijn we een christelijke familie en is Irak een islamitisch land. We stonden onder druk vanwege onze religie en ook dat was een reden om op de vlucht te gaan. Ik was zeven jaar toen we vertrokken, dus ik kan eigenlijk geen details navertellen. Het was alsof ik in slaap viel en weer wakker werd in Nederland.”
“Ik ben nooit meer terug geweest in Irak en zou dat ook niet willen. Dat hoofdstuk hebben we als familie afgesloten. Er woont nog één oom van me in de hoofdstad Bagdad, maar de rest van mijn familie is gevlucht. We hebben het uitstekend in Nederland en daar zijn we God dankbaar voor. Ik heb samen met mijn vader een autogarage. Ik ben zelf geen monteur, maar regel de zaken eromheen. Bijvoorbeeld de boekhouding, binding met klanten en de planning.”
