Op een regenachtige namiddag, na wat een bloedhete dag is geweest of zoals we in Fryslân zeggen het was toastig waar, zit ik voor de tv. Op het scherm wordt de voetbalwedstrijd van mijn twee kleine neefjes getoond. Een gemoedelijk jeugdwedstrijdje is het overigens allerminst: er wordt gecoacht alsof het de Champions League-finale is.
Als één van mijn twee neefjes in de spits de bal níet krijgt toegespeeld en hij toch zeker 'heel erg vrij stond' en vervolgens in de tegenaanval de 0-14 wordt binnenschoten, loopt hij naar de kant. In dikke tranen. Schreeuwend. Boos, verdrietig. De prachtige pure emoties van een kind.
Een bliepje van mijn telefoon leidt mijn aandacht van het wedstrijdje af. 'IFAB en Van Basten overwegen revolutionaire spelregelwijzigingen', zo meldt het pushbericht. Van het ene moment ging ik van het mooiste, pure sportemotie, naar het naarste van de voetballerij. Spelregelgedoe met een commissie waarvan het gemiddelde lid qua leeftijd een overgrootvader van mijn neefjes had kunnen zijn.
Als ik mijn telefoon in mijn zak terugstop, vraag ik me toch af wat die veranderingen zouden zijn. Of eigenlijk schiet me een geweldige nieuwe regel te binnen. Hoe mooi zou het zijn als vanaf komend seizoen alle voetballers, verplicht, een DVD met jeugdwedstrijden bij zich zouden moeten dragen. Gewoon in de wedstrijdtas. Dat als Cristiano Ronaldo een wegwerpgebaar maakt naar zijn teamgenoten, hem na de wedstrijd weer even wordt laten zien hoe het wél hoort. Hoe hij als zevenjarige Portugees, met een kop vol hairgel, de buitenspelregel nog niet begreep en al zijn treffers afgekeurd zag worden. Gewoon het beeld dat zij gewoon kind zijn geweest. Heerlijk.
Of als Memphis Depay in een jurk ter waarde van drie Opel Astra's langs journalisten en fans loopt alsof ze er niet staan. Dat je dan op zijn DVD kunt zien hoe hij hangend aan de benen van zijn coach vraagt wanneer het 'eindelijk pauze' is en hij de ranja mag ophalen.
Of de DVD waarop je Gianluigi Donnarumma, misschien net zes jaar geleden, een samengesteld zakje snoep van vijftig cent ziet kopen. Zijn centjes in zijn beurs zijn alleen samen maar vijfenveertig cent. Gelukkig knijpt de juffrouw in de kantine een oogje dicht. Een zucht van opluchting bij Donnarumma, die met het zakje van twee spekkies en een Italiaanse apekop wegloopt. Dat werk. Niets miljoenen. Geen Mino Raiola.
Geamuseerd open ik het pushbericht. Tegen beter weten in hoop ik iets van bovenstaand idee terug te lezen. Helaas. Niets van spelplezier, oprechte passie en jeugdvreugde te lezen. Een strategisch plan. Werkdocument. Play Fair. IFAB. Chief Officer for Technical Development. Engelse termen te over, maar het woord DVD staat nergens. Helaas. Ik druk mijn telefoon snel weg en ga weer genieten van wat er zich op de tv afspeelt. Want als ik moet wachten tot San Marco deze regel heeft ingevoerd, hebben mijn neefjes de leeftijd van een profvoetballer. Ik zal ze in elk geval de DVD meegeven.
