Bellend vanuit zijn appartement in Baku, op zo’n vierduizend kilometer van zijn geboorteplaats Purmerend, kijkt hij uit over de Kaspische Zee. Het is ruim twintig graden. Dion Malone zit naast hem op de bank, zegt Dave Bulthuis. Sinds afgelopen zomer wonen ze in de hoofdstad van Azerbeidzjan, het grootste en dichtst bevolkte land in de Kaukasus, op de grens van Oost-Europa en West-Azië.
OLIEGELD
Bulthuis was transfervrij, nadat zijn contract bij 1. FC Nürnberg, uitkomend in de 2. Bundesliga niet werd verlengd. Malone was transfervrij nadat zijn contract bij ADO Den Haag was afgelopen. Nu spelen ze samen bij Qäbälä FC. Die club komt uit het stadje Qäbälä, op drieënhalf uur rijden ten westen van Baku, in het grensgebied met Rusland.
Bulthuis noemt die omgeving het platteland van Azerbeidzjan, hoewel het niet vlak is, maar bergachtig. Qäbälä ligt niet ver van de grens tussen Georgië en Rusland, waarvoor het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken het reisadvies ‘Niet reizen’ afgeeft. Zoals ook voor het grensgebied met Armenië. Voor Qäbälä geeft BuZa het reisadvies ‘Let op, veiligheidsrisico’s’, net als voor de rest van Azerbeidzjan.
Tot nu toe heeft Bulthuis nog geen gevaarlijke situaties meegemaakt. Samen met teamgenoten reist hij drie tot twee dagen voor thuiswedstrijden vanuit Baku naar Qäbälä. “Alle spelers wonen in Baku, de bewoonde wereld. In Qäbälä is echt niets te beleven. De koeien lopen over straat, haha. Er woont paar duizend man. Die zitten lang niet allemaal in ons stadion. Een echte voetbalcultuur hebben ze niet in Azerbeidzjan. Ze doen wel veel moeite om het hier te creëren, maar als voetballiefhebber wordt je niet verwend. Het niveau is vergelijkbaar met de onderkant van de Jupiler League”, vertelt Bulthuis. “We spelen met acht clubs in een soort van Schotse competitie, waarin we per seizoen meerdere keren tegen elkaar spelen. De meeste clubs spelen hun thuiswedstrijden in Baku, zoals ook Qarabag. In Azerbeidzjan draait het leven om Baku, het hart van het land. Daar zit het grote geld, van al die olie.”
OPBIEDEN
Qäbälä FC is opgericht in 2005. Vorig seizoen werd de huidige club van Bulthuis tweede in de Premyer Liqas?, op tien punten van de kampioen Qarabag, dat dit seizoen debuteert in de groepsfase van de Champions League. Qäbälä plaatste zich voor de voorronde van de Europa League. Daarin won Qäbälä met Bulthuis van het Poolse Jagiellonia Bialystok, maar Panathinaikos bleek daarna twee keer te sterk.
Het begon met een appje van de president van Qäbälä FC, in de zomer, aldus Bulthuis. “Wanneer je transfervrij bent krijg je van allerlei kanten berichtjes en appjes. Soms word je daar wel gek van in een transferperiode. Er zit ook troep tussen. Ik verliet FC Nürnberg na drie jaar. Ik had het daar enorm naar mijn zin, maar de club voerde een bezuinigingsronde door. Ik was ook wel toe aan een nieuw avontuur. Ik was eerst huiverig voor Azerbeidzjan en hield het in eerste instantie af. Totdat hij bleef opbieden.”
Was het uiteindelijk zo’n financieel aantrekkelijke aanbieding?
“Ja, dat kun je wel stellen. Een dik contract. Ik heb ook gesprekken gehad met Mario Been om naar APOEL te gaan. En ik ben nog bij FC Zürich geweest. Die clubs trokken mij ook wel aan, maar toen ik zag wat ik bij Qäbälä kon gaan verdienen… Niet normaal. Zo’n kans om je financieel onafhankelijk te spelen kon ik niet laten schieten. Maar nu besef ik dat veel geld verdienen niet direct gelukkig maakt.”
Waardoor is dat besef gekomen?
“Nou, we speelden onlangs de topper tegen de kampioen Qarabag, dan zit er hooguit tweeduizend man in het stadion. En dat is nog uitzonderlijk veel. Bij sommige wedstrijden speel je voor een paar honderd man, hooguit. De accommodaties vallen soms van treurigheid uit elkaar. Dan moet je de koeien die in Qäbälä door het dorp lopen nog van het veld schreeuwen voordat een wedstrijd begint. Ik ben een speler die het publiek nodig heeft om plezier te maken, zoals bij FC Utrecht en FC Nürnberg. Ik had daar ook een goede band met de fans. Ik was bij Nürnberg volgens mij de derde speler in honderd jaar van wie een eigen shawl werd gemaakt. Ze waardeerden mijn inzet en toewijding. Ik ben iemand die altijd duizend procent geeft, ook omdat ik weet dat ik niet de beste voetballer ben.”
RIJKER
Heb je nog plezier in het voetbal, als je in zo’n omgeving speelt?
“Het is wel lastig om je te motiveren voor wedstrijden waar bijna niemand op af komt. Ook al kosten kaartjes voor sommige wedstrijden omgerekend maar vijftig cent. Het niveau en de aandacht voor voetbal in Azerbeidzjan heb ik misschien wel een beetje onderschat, ja. Ik had er ook eigenlijk geen goed beeld van. Ik wist wel dat Collins John en Lorenzo Ebecilio bij Qäbälä hebben gespeeld, maar heb ze niet gebeld. Omdat we ook Europees speelden had ik zoiets van ‘laten we maar kijken hoe het gaat’. Ik heb uiteindelijk een gok genomen door hier naartoe te gaan. Achteraf had ik iets geduldiger moeten zijn en moeten wachten op een mooie uitdaging, ook in sportief opzicht. Dion heeft hetzelfde gevoel. Gelukkig hebben we elkaar hier nog. We trekken veel met elkaar op: gaan even de stad in, gamen of eten samen wat. En weet je, het leven in Baku is top. Je hebt hier ook alles wat je in andere grote Europese steden hebt. Alle bekende winkels, goede restaurants en een gezellig uitgaansleven. Het gaat hier 24/7 door. Alles is internationaal. Ze willen hier een soort Dubai opbouwen, ook met zo’n Formule 1-circuit. De grandprix was net geweest toen ik hier naartoe verhuisde. Er is hier zoveel rijkdom. Maar het contrast ook heel groot. Of je bent heel rijk, of je bent heel arm. Buiten Baku, net buiten het centrum met wolkenkrabbers, staan huizen van honderd jaar die bijna uit elkaar vallen. De mensen hier zijn heel vriendelijk, maar proberen ook overal aan je te verdienen, zeker als ze zien dat je een buitenlander bent. In taxi’s betaal je voor dezelfde rit verschillende prijzen. Je moet goed opletten.”
Familie en vrienden al gewaarschuwd voor wanneer ze langskomen?
“Ja, die heb ik de geldtrucjes nu wel verteld. Toevallig is er net een vriend van mij op bezoek. Het is vanuit Nederland een hele onderneming om hier te komen. Er gaat geen rechtstreekse vlucht vanuit Nederland naar Baku. Je moet dan via Kiev of Istanbul vliegen. Uiteindelijk ben je zo’n twintig uur onderweg. Ik mis mijn familie en vrienden wel. En mijn zoon. Hij is nu een jaar oud. Ik ben niet meer samen met zijn moeder, maar we hebben nog wel goed contact. Ik zie hem nog wekelijks via Facetime en Skype. In Nürnberg zag ik hem elke maand. Voor hem wil ik op termijn weer terug naar Nederland.”
TELEFOON
Op welke termijn?
“Ik heb een contract voor drie jaar, maar heb een optie om na een jaar weer transfervrij te vertrekken. Wie weet wat er op mijn pad komt. Voorlopig wil ik wel in het buitenland blijven. De MLS trekt mij ook. Die gaat begin 2018 weer van start. Daar zitten de tribunes tenminste wel vol. Ik mis een sportcultuur. Ik heb afgelopen zomer aanbiedingen gehad uit Nederland. Maar ik vond het te vroeg om terug te keren. Of en wanneer ik terugkeer weet ik niet. FC Utrecht zou wel mijn eerste keuze zijn. FC Utrecht blijft mijn club. Ik heb er mooie jaren beleefd. Met Jan Wuytens heb ik nog veel contact. We gaan elke zomer naar Ibiza. Mark van der Maarel spreek ik ook geregeld. We hadden een ploeg met topspelers: Kevin Strootman, Dries Mertens en Ricky van Wolfswinkel. Mooi om te zien dat zij het nu goed doen. Ik heb niet het talent van jongens als Strootman, Mertens en Van Wolfswinkel, mede daarom koos ik ook voor deze financieel aantrekkelijke uitdaging. Azerbeidzjan is een bijzonder avontuur. Ik ben een ervaring rijker, en wat centen ja, haha. Ik had hier alleen later in mijn carrière moeten tekenen, niet al op mijn 27ste. Hopelijk is er een mooie club de komende transferperiode of anders na dit seizoen een Nederlandse verdediger kan gebruiken. Ik houd mijn telefoon in de gaten voor appjes en telefoontjes.”
