Het zijn er tien. Op twee schappen boven elkaar zijn in de woonkamer de spelersfoto’s van Mark Flekken in kleine lijstjes geplaatst. De meesten gesigneerd. “Bij MSV Duisburg moesten we voor aanvang van het seizoen liefst tweeduizend spelerskaarten signeren. De fans zijn daar gek op. Al betekende dat zelfs voor een keeper een hele uitdaging.” Een prachtige kleurenafdruk van een met modder besmeurde doelman in het tenue van Alemannia Aachen hangt aan de muur. “Ik heb ook best veel shirts gekregen. Eén van Rafael van der Vaart hangt op mijn slaapkamer. Vier jaar geleden speelden we in de Play-Offs met Greuther Fürth tegen Hamburger SV. Na afloop ruilden we onze shirts.”
We zijn in Bocholtz, in het uiterste zuiden van Limburg. Op een steenworp afstand van de Duitse grens. Het dorp waar de kersverse Bundesliga-aanwinst opgroeide en zijn eerste stappen zette als veldspeler bij de plaatselijke amateurs van WDZ. “Ik wilde niet dat hij direct keeper werd”, vertelt vader René, zelf jarenlang basiskracht en trainer van WDZ. “Hij moest ook zijn basisvaardigheden als voetballer leren.” Op zijn tiende, toen de doelman van zijn jeugdelftal (‘het overbuurjongetje’) stopte, kwam Flekken onder de lat. Net zoals zijn opa, vader en jongere broer Roy. Bij WDZ hangt een ingelijst en gesigneerd keepertenue van Flekken in de bestuurskamer, zien we later. “We zijn als vereniging trots op Mark”, vertelt Huub Schepers, niet alleen voorzitter maar ook zijn peetoom.
Bidon-goal
Bocholtz dus. Het dorp ook dat hij op negentienjarige leeftijd verliet om zijn voetbaldroom na te streven. Als startpunt van een route die hem nu naar de grote Bundesliga heeft gebracht. Een traject waarin hij de Eredivisie of de Jupiler League oversloeg. “Er leiden meerdere wegen naar Rome. Door mijn keuzes raakte ik in Nederland uit beeld. Ik viel pas op door die bidon-goal. Daar word ik nog steeds vaak over aangesproken. Er zijn zelfs mensen die beweren dat ik het met opzet deed. Maar hoe kun je dat regisseren? Dat is onmogelijk.”
Voor het moment, dat op social media viral ging, moeten we terug naar 24 februari van dit jaar. MSV Duisburg tegen Ingolstadt 04. Na ruim een kwartier leek de thuisclub op 2-0 te komen. Leek, want dertig seconden later stond Stefan Kutschke plotseling voor een leeg doel en tikte de 1-1 binnen. Flekken viste juist een bidon uit de netten. “Ik leg het nog één keer uit. Op de beelden is duidelijk te zien dat alle spelers juichten en de scheidsrechter naar de middenstip wees. De goaltune klonk. Het was één groot feest. Ik draaide me met gebalde vuisten om naar de supporters, 2-0 voor, yes! Ik dacht een slokje water te kunnen nemen. Plotseling wezen stewards in paniek. Ik keek achterom en zag een aanvaller voor mijn neus staan. Toen stopte de goaltune pas. Ik heb nooit meegekregen dat onze goal werd geannuleerd. Die wedstrijd keerde ik ook een penalty, maar daar sprak achteraf niemand over. Het nadeel van een keeper. Een foutje is direct fataal en juist voor iedereen zichtbaar. Vooral in de eerste dagen ontving ik veel reacties. Mijn broertje kreeg zelfs Facebook-berichten uit Japan en de Verenigde Staten.”
Een grommend geluid klinkt. Malou, een Franse bulldog, hoopt op een koekje. “Ze is van mij”, vertelt Flekken. “Ze is nu twee jaar en gaat mee naar Freiburg. Dat is geen probleem. Zij valt in de auto in slaap en wordt daar weer wakker. Dannee (Mans, sinds 2 juni zijn vrouw, red.) en ik hebben een appartement aan de rand van de stad gevonden. Op een kwartier van het stadion en het trainingscomplex.” De Limburger lijkt nog nauwelijks te beseffen wat hem is overkomen nu hij in één van de grootste competities ter wereld gaat keepen. “Ik ben nuchter. In alle opzichten. Laat het maar op me afkomen. Een droom komt uit, dat klopt. De Derde Liga was mooi, de Tweede Bundesliga mooier en de Bundesliga is weer een stap groter.”
Plannen
Al voor de winterstop klopte SC Freiburg bij Flekken en diens zaakwaarnemer Maikel Stevens aan. “We zaten toen voor de eerste keer om tafel. Vooral om kennis te maken. Zij leerden mij kennen, ik hoorde hun plannen aan. Daarna was er een stilte en aan het einde van het seizoen werd alles weer concreet. Of ik eerste doelman word, weet ik nog niet. Het is nog niet zeker of de keeper van afgelopen seizoen (Alexander Schmolow, red.) blijft. In de voorbereiding zal alles duidelijk worden.”
Acht seizoenen maakt Flekken zijn saves al op Duits grondgebied. “Tot mijn zestiende keepte ik bij Roda JC. Op mijn tiende werd ik al benaderd, maar toen was ik nog een veldspeler. Een jaar later ging ik alsnog naar Roda JC. Eerst via het jeugdplan waardoor ik één of twee keer in de week daar trainde, een seizoen later definitief. Ik won telkens de concurrentiestrijd als eerste doelman. Alles liep gesmeerd. Tot de keeperstrainer van het eerste elftal werd ontslagen en onze keeperstrainer werd doorgeschoven. Vanaf dat moment ontstond er een chaotische situatie. Soms ging de keeperstraining niet eens door, omdat er geen trainer beschikbaar was.”
Na gesprekken met Alemannia Aachen en Roda JC besloot hij op zijn zestiende te kiezen voor de Duitse geelzwarten. “Daar lag een beter plan. Alleen had ik één punt over het hoofd gezien. Zij halen hun spelers niet op met busjes. Nu moest ik plotseling weer met de fiets naar school in Kerkrade. De heuvels in dit gebied zijn bekend, haha.” De sportieve keuze pakte vanwege het noodlot goed uit. “Net voor de winterstop in het seizoen 2012/13 ging de club failliet. Alemannia mocht het seizoen in de Derde Liga nog uitspelen, maar alle dure jongens moesten weg. Met een selectie met vooral beloftenspelers en A-junioren maakten we het seizoen af. Zo werd ik op mijn negentiende plotseling eerste keeper. Tijdens mijn debuut (14 januari 2013, red.) in de FVM-Pokal uit bij Viktoria Köln stopte ik direct twee strafschoppen. Een betere start kon ik me niet wensen.”
SpVgg Greuther Fürth, dat net was gedegradeerd uit de Bundesliga, pikte hem een halfjaar later op uit de inboedel. “Plotseling bijna vijfhonderd kilometer van huis. De eerste keer weg bij papa en mama. Dat was zeker een omslag. Om te groeien als doelman, moest ik die stap maken.” Roda JC Kerkrade informeerde nog. “Ik zou in de hiërarchie twee doelmannen voor me hebben en als trainingskeeper fungeren. Dat vooruitzicht vond ik te mager.” Hij laat zijn rechterknie zien. Onder en naast het gewricht zitten kleine littekens. “In mijn tweede seizoen bij Fürth heb ik een kruisbandoperatie ondergaan. Tijdens een trainingskamp in Oostenrijk bleef mijn hak in het gras hangen. Ik dacht dat het niet zo erg was. Ik ging nog tien minuten door met de keeperstraining, de pijn trok vrij snel weg. Drie dagen later besloten we toch maar een mri-scan te laten maken. Bleek de kruisband zestig tot tachtig procent ingescheurd. Vijf dagen later ging ik in Augsburg onder het mes. Aan het einde van het seizoen maakte ik alsnog mijn debuut. Tijdens de warming-up voor het duel met Union Berlin landde de doelman op mijn voet en ging vol door zijn enkel. Ik ondersteunde hem het veld af, maar hij was boos ‘verdorie, ga je warm maken. Jij moet keepen!’.”
Concentratie
Tijdens zijn revalidatie van zevenenhalve maand tekende Flekken een nieuw contract tot medio 2018. Twee jaar eerder werd de verbintenis al ontbonden. “In mijn laatste seizoen ging de eerste keeper weg. In Sebastian Mielitz kwam er een vervanger en mede door de media heb ik me iets te gek laten maken. Die druk haalde de concentratie van mijn eigen prestatie af. Achteraf is dat goed geweest voor mijn mentaliteit. Nu denk ik van ‘Fuck The World, het enige belangrijke ben ik zelf’. Ik had al twee maanden contact met de keeperstrainer van MSV Duisburg. Mijn zaakwaarnemer ook met andere mensen binnen de club. Toen hij me meldde dat Duisburg me wilde aantrekken, antwoordde ik dat ik dat al wist.”
In de stad van de bekende dierentuin en de hoogovens van ThyssenKrup kende Flekken in de zomer van 2016 een knallende binnenkomer. “We wonnen onze eerste wedstrijd, maar leken de tweede te verliezen. In de slotminuut ging ik mee naar voren bij een corner. Tikte ik met de hak de 1-1 binnen.” In het stadion werd een andere naam omgeroepen. “Wij konden het niet zien, omdat we aan de andere kant zaten”, vertelt moeder Annie. “Pas na afloop kreeg ik een appje van Chantal, zijn schoonmoeder. ‘Mark heeft gescoord’. Toen heb ik wel een feestje gevierd.” Vader René ontbrak. “Onze jongste zoon Roy keept sinds 2016 bij FC Inde Hahn in de Duitse Landesliga, daarvoor ook bij Alemannia. We proberen onze aandacht tussen de twee te verdelen.”
MSV Duisburg werd kampioen van de Derde Liga en eindigde afgelopen seizoen als promovendus op plek zeven. Met evenveel punten als de nummer vier. “Iedereen die dit vooraf had gezegd, was voor gek verklaard. De groep vormde een hecht team. We gingen voor elkaar door het vuur.”
De ploeg moet dat komend seizoen doen zonder Flekken. De verhuiswagen heeft de inboedel van het kersverse echtpaar naar Freiburg vervoerd. Een nieuw avontuur kan beginnen. “Ik heb er zin in. De randvoorwaarden zijn goed. Freiburg is een mooie stad, kent een hoge welvaartsstaat, heeft de meeste zonuren en met de metro is alles goed te bereiken. De eerste indrukken rond de club zijn louter positief. Laat het nu maar beginnen!”
