Het is een kippenhok als we het huis van Chés oma binnenlopen. Het hoekhuis aan de rand van Almere geldt als het centrale punt van de familie. Alle familieleden hebben de sleutel en meerdere keren per week komen de bloedverwanten samen om te dineren. Eten speelt dan ook een prominente rol in de van origine Surinaamse familie. Ook nu Ché in Tilburg voetbalt komt hij nog regelmatig langs. “Ik ga elke vrijdag terug naar Almere”, vertelt hij, terwijl zijn oma het avondmaal bereidt. “Dan eet ik hier. Dat voelt vertrouwd. Het is net een zoete inval. Als ik tijd heb, rijd ik ook doordeweeks terug. Nu ik op mezelf woon kook ik wel vaker, maar bij oma eten is toch lekkerder.”
Het gekletter van pannen, borden en bestek overstemt de pratende Ché. Het eten is bijna klaar. Broertjes, neefjes en nichtjes gaan iets anders doen. De drie belangrijkste vrouwen uit Chés leven blijven achter voor een uitgebreid gesprek. Moeder Jennifer, tante Daniëlla en oma die simpelweg oma wordt genoemd. Hoewel de decibelmeter minder hoog reikt, valt het allerminst stil. Vragen aan Ché worden meer dan eens beantwoord door oma of moeder. De voetballer is grootgebracht door de drie vrouwen die hebben plaatsgenomen aan de eettafel; zijn biologische vader was al snel uit beeld. Ché is het eerste kleinkind. Hij is de Simba van de familie. Oftewel vrij vertaald uit de Disney-film De Leeuwenkoning: de koning van de familie.
Aan de eettafel met de familie Nunnely
Oma: “Ik heb Chés favoriete gerecht klaargemaakt: Surinaams-Chinese Tayer Soep met rijst. In Nederland noemen ze dat gebonden soep, want in Suriname zijn de soepen over het algemeen steviger. Dit maak ik meestal voor Ché in aanloop naar een wedstrijd.”
Moeder: “We missen hem alle drie nu hij in Tilburg woont. Ik vlieg veel voor mijn werk en moest Ché op jonge leeftijd ook al vaak achterlaten, maar hij was altijd in goede handen bij mijn moeder of zusje.”
Tante: “Ché is grootgebracht door drie vrouwen.”
Moeder: “Wanneer mogelijk ga ik bij zijn wedstrijden kijken. En anders gaat mijn man.”
Oma: “Ik ben er praktisch altijd bij. Soms ook als hij in het buitenland moet spelen. Ik ben bijvoorbeeld in Turkije en Madrid geweest en heb ook geen wedstrijd van hem gemist bij Jong Ajax. Ik let goed op hem.”
Ché: “In de voetballerij heeft iedereen een mening over je. Voor sommige jongens kan dat moeilijk zijn, maar voor mij niet. Ik denk dat mijn thuissituatie me helpt, want ik ben met bepaalde normen en waarden opgevoed. Ik zal me nooit beter voelen dan een ander.”
Ché: "Ik verlangde echt naar voetballen in de Eredivisie"
Moeder: “We hebben Ché altijd gezegd met beide voeten op de grond te blijven en te koesteren wat hij heeft. Veel jongeren dromen van zijn leven en zien Ché als voorbeeld. Zo ook zijn neefjes en broertjes. Wij vinden het belangrijk dat hij zich daarvan bewust is. Maar Ché is een goede jongen, die altijd respect toont.”
Oma: “Het is zelfs zijn valkuil, want hij wil iedereen blij maken en dat gaat weleens ten koste van hemzelf. Pas zaten we met een jeugdvriend van Ché in de auto die zei: ‘Ché kan geen nee zeggen, maar dat moet hij wel leren’.”
Moeder: “Maar dat maakt hem ook geliefd. Bij Willem II kende hij Damil Dankerlui en Fernando Lewis weliswaar al, maar heeft hij zich verder ook razendsnel aangepast. Ik heb dat goed in de gaten gehouden, want je laat hem toch los. Aan zijn houding zag ik direct dat hij op zijn plek is in Tilburg.”
Ché: “Ik verlangde echt naar voetballen in de Eredivisie. Ik zag mijn leeftijdsgenoten presteren op het hoogste niveau en wist dat ik daarvoor ook de kwaliteiten heb. Ik heb het uitstekend naar mijn zin bij Willem II en sta er goed op bij trainer Adrie Koster. Het enige wat ik nu moet doen is dit volhouden.”
Ché met zijn oma en moeder
Badmeester
De Surinaamse achtergrond speelt een belangrijke rol in het leven van Ché en zijn familie. Dat zit ‘m in het eten, maar ook in gastvrijheid. Ché is thuis niet de voetballer, maar ‘gewoon Ché’, zoals zijn oma het verwoordt. Ché: “Ik voel me verbonden met Suriname. Het is de cultuur waarmee ik ben opgegroeid. Toen ik klein was ben ik er twee keer geweest, maar nog niet sinds ik wat ouder ben. Ik wil snel weer gaan, want mijn opa woont er nog steeds.”
Opa is de man van de oma uit Almere. Ze houden van elkaar en spreken elkaar dagelijks, maar leven wel zo’n 7.500 kilometer van elkaar verwijderd. Opa kon niet wennen aan de kou en keerde terug naar Zuid-Amerika. “Ik had daar ook moeten zijn”, vertelt oma. “Maar ik heb gekozen voor mijn kinderen en kleinkinderen.” De moeder van Ché benadrukt dat haar vader de grootste fan van Ché is en zijn wekker altijd zet om zijn kleinkind te zien voetballen. “Hij heeft een satelliet gekocht. Dat ding deed het laatst niet. Dan belt hij iedereen op. Hij vraagt nog net niet: kun je het even komen fixen? Hij kwam er uiteindelijk niet uit en heeft maar een nieuwe box gekocht. Zijn huis hangt ook vol shirtjes van Ché. Het wordt hoog tijd om er weer eens heen te gaan.”
Oma: “Mijn moeder was een Creoolse vrouw, een volk dat afstamt van Afrikaanse slaven. Mijn vader stamde af van de Arawak Indianen. Hij was boswachter en boomkenner. Hij nam vaak aapjes mee uit het bos. Bijna veertig jaar geleden zijn we met het gezin naar Nederland geëmigreerd. Dat was wennen, want ik was hier nooit eerder geweest. De taal spraken we al, maar vooral huisvesting was lastig. We hebben hulp gekregen van vrienden en familie en hebben ons weten aan te passen. Wat ook geholpen heeft is dat we een gastvrije familie zijn.”
Moeder: “Iedereen kan bij ons aanschuiven.”
Oma: “Dat kan Ché beamen. Vroeger kwamen al die jonge knapen hier eten en soms slapen. Noa Lang en Justin Kluivert bijvoorbeeld. Ze waren niet zo van de Tayer Soep, maar meer van de bami. Ze waren oprecht blij als ik voor ze had gekookt. Hele leuke jongens.”
Oma: "Vroeger kwamen jonge knapen als Noa Lang en Justin Kluivert hier eten en slapen"
Moeder: “En ze waren altijd met voetbal bezig, hè. En was Ché niet met zijn vrienden, dan voetbalde hij wel met zijn kleine neefje.”
Tante: “Mijn zoontje Ezra heeft ook talent. Hij heeft inmiddels stagegelopen bij FC Utrecht. Ché gaf hem training bij oma thuis. Op een gegeven moment hebben we alle beeldjes maar in de kast gezet. Het kwam regelmatig voor dat oma boven was en ze beneden weer iets hoorde sneuvelen.”
Ché: “Ik was zo’n zeven jaar toen ik begon met voetballen. Eerder mocht niet.”
Moeder: “Hij moest eerst zijn zwemdiploma halen. Elke les hoopte Ché naar het volgende badje te mogen. Als dat niet mocht, dan stond hij zwaar teleurgesteld aan de rand van het bad. Hij wilde zijn A-diploma in vier weken halen, haha.”
Tante: “Hij stond dan met zijn handen hoog in zijn zij en met grote ogen naar de badmeester te kijken. Zo van: ‘Mag ik, mag ik? Ik wil namelijk voetballen.’ Uiteindelijk had hij zijn zwemdiploma heel snel.”
Oma: “Als voetballer was hij er ook snel bij. Hij begon bij de mini’s van FC Omniworld en maakte meteen iedereen in. Er werd tegen ons gezegd: ‘Hij is veel te goed’. Ché kreeg de bal achterin, dribbelde het veld over en scoorde.”
Ché: “Ik was niet zo van het passen, nee. Maar hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het is om alles alleen te doen. Soms moet je wel passen, maar dat was met pijn in mijn hart. In de E-top van FC Omniworld kon ik mezelf meten met andere proforganisaties, maar ook daar was ik beter dan de rest. Zodoende kwam FC Utrecht.”
Met maatje Justin Kluivert
Ibrahimovic
Nunnely staat in alle jeugdcategorieën te boek als absoluut toptalent. Ook bij FC Utrecht behoort hij tot de beste spelers en de vaderlandse topclubs verdringen zich om zijn diensten. PSV komt als eerst, maar Ajax lacht als laatst. “Ik dacht: hallo, het is wel Ajax! Ik wist meteen wat ik wilde, maar we hadden ook al gesproken met PSV. In Eindhoven reageerden ze uiteraard teleurgesteld op mijn beslissing.”
Het hoofd van een jonge voetballer zou voor minder op hol gebracht kunnen worden, maar hoewel Ché in de buurt soms benaderd wordt als ‘die jongen van Ajax’, is dat thuis allerminst het geval. “Het was bij ons niet zo van: kijk, daar komt Ché de Ajax-ster binnengelopen”, lacht zijn moeder. “We waren en zijn heel trots, maar we behandelen hem niet anders omdat hij toevallig goed kan voetballen. Ché is daar altijd nuchter mee omgegaan.” Het wordt allemaal nog irreëler, want als Ajax-jeugdspeler staan er de nodige buitenlandse topclubs op de stoep. Vrijwel direct wordt er met de familie besloten niet op de avances van onder meer Manchester City, Bayern München en Paris Saint-Germain in te gaan.
Ché: “Mijn moeder en oma moesten niets weten van de buitenlandse interesse.”
Moeder: “Ik dacht altijd: als je iets wil bereiken, dan moet je bij het begin beginnen. Dat was mijn visie op voetbal. Misschien dat we later zeggen: hadden we die zak geld in Parijs maar aangepakt. Maar in mijn ogen is het de bedoeling dat je vooral plezier maakt. We hebben Ché wel bewust naar Parijs laten gaan, zodat hij die wereld toch kon zien.”
Ché: “Op zo’n moment wordt er alles aan gedaan om je over te halen. Ik werd naar Parijs gehaald voor de kampioenswedstrijd van het eerste elftal. Stond ik daar als jonge jongen in de spelerstunnel en gaven sterren als Zlatan Ibrahimovic me een handje. Ook sprak ik kort met Gregory van der Wiel. Hij zei: ‘Paris is een mooie club, maar denk goed na wat je wil en wat het beste voor je is’. Dat maakte veel indruk. Dan moet je sterk in je schoenen staan om het aanbod af te wijzen. Bij Ajax had ik het echter ook goed naar mijn zin.”
Ché: "Mijn moeder en oma moesten niets weten van de buitenlandse interesse"
Moeder: “Het was ook een leuke lichting met jongens als Navajo Bakboord, Kaj Sierhuis, Noa Lang, Dani de Wit en Matthijs de Ligt. Ik kijk tegenwoordig naar de Eredivisie om die jongens aan het werk te zien. Bij Heracles Almelo riep ik pas: ‘Kijk, daar loopt Navajo!’”
Oma: “Ik zat onlangs AZ te kijken, maar alleen voor Dani de Wit en Owen Wijndal. Ik ken ze van jongs af aan en wil automatisch weten hoe ze het doen.”
Ché: “Helaas heb ik het niet gered bij Ajax. In mijn eerste jaar bij Jong heb ik mijn steentje bijgedragen aan het kampioenschap, maar vorig seizoen merkte ik al snel dat ik niet in de plannen voorkwam richting het eerste. Ik ben dit jaar twintig geworden en dan moet je gaan nadenken over een vervolgstap. Blijf je bij Ajax of kies je voor een kleinere club? Ik ben voor Willem II gegaan.”
Oma: “Het is juist een stap vooruit.”
Ché: “Ik heb veel positieve berichten gehad. Frenkie de Jong liet me weten dat het een goede stap voor me is. Ik spreek al die leeftijdsgenoten nog vaak. Bij Oranje, maar ook via de app. Justin, Noa en Navajo zitten in dezelfde vriendengroep. Steven Bergwijn is een goede vriend van me. Matthijs vraag ik weleens hoe het gaat bij Juventus. Nee, hij maakt me niet lekker met verhalen over Juventus. Het is natuurlijk wel mijn droom om ooit ook op dat niveau te voetballen. Maar één ding is zeker: ook dan zal ik regelmatig terugkomen bij oma thuis.”
Oma: Ik ben dankbaar voor mijn mooie familie. En wat Ché betreft: ik kan enkel hopen dat hij gelukkig is en alles uit zijn loopbaan haalt. Ik ben heel trots op hem.”
Foto's: Toin Damen
