Uit het oog, vol in het hart
Twee maanden heb ik geen bal zien rollen. Dat is niet gebeurd sinds ik zes was, denk ik. Wit-Russisch voetbal, daar lag een grens. Waardeloos voetbal kijken terwijl ’s lands akelige dictator doodleuk toestond dat grote groepen samenschoolden in coronatijden. De vrucht was de zonde niet waard. Maar pff, wat had ik het gemist. Voor mijn plezier zat ik gewoon naar VfL Bochum – Heidenheim te kijken. Voor lege tribunes, op zaterdagmiddag. Sommige dingen gun je niemand. Het was nog leuk ook. Bochum won ruim.
Voor Dortmund – Schalke zat ik klaar. Commentaar, tip voor iedereen, is het fijnste op WDR2, waar alle Bundesligawedstrijden tegelijk van verslag worden voorzien. De mannen van FOX Sports doen hun best, maar de Bundesliga – laat staan de 2. Bundesliga – is duidelijk hun expertise niet en bovendien zitten ze zelf ook maar naar een scherm te turen, in plaats van dat ze fysiek aanwezig zijn. Het lollige is: als het publiek en de sfeer wegvalt, let je ineens veel meer op het voetbal. Dortmund – Schalke was helemaal geen wedstrijd. Geel-zwart was scherp, leek wel beter geworden in de quarantainemaanden. Schalke, pff. Hoe minder gezegd, hoe beter.
Dogma’s doorbroken
Een veegpartij in een derby kan nog wel eens tot overkokende emoties leiden, maar niet in een leeg stadion. Opstootjes hebben we sowieso niet gezien dit weekend, want spelers moeten buiten het voetbal om zoveel mogelijk van elkaar afblijven. De enige reden om zo’n wedstrijd tot het einde te kijken is brute sensatiezucht. Gelukkig zendt FOX alle wedstrijden in de Bundesliga uit. Al weken verheugt een mens zich op Dortmund – Schalke, om de tweede helft doodleuk naar Leipzig – Freiburg te kijken.
Mooi gevecht. Freiburg stond per ongeluk met 1-0 voor, waarna de thuisploeg met alles dat het in zich had moest vechten om terug te keren. Yussuf Poulsen maakte knap de 1-1, waarna de thuisploeg zo doordrukte dat ze vergaten te verdedigen. Een vals lachje op mijn gezicht zowaar bij de 1-2 van Freiburg – wie houdt er niet van de underdog? – en zowaar een diepe zucht als onze oude vriend de VAR de goal moet afkeuren omdat er een teennagel of neushaar buitenspel had gehangen. Zelfs de avondwedstrijd is leuk: Eintracht Frankfurt is niet opgewassen tegen Borussia Mönchengladbach.
Met vallen en opstaan
Natuurlijk zijn er minpunten. Negentig minuten televisie kijken zonder naar je telefoon te grijpen is bijna geen doen meer, maar we zullen het moeten leren nu er geen publiek meer is om ons te waarschuwen voor potentieel interessante acties. Natuurlijk is het moeilijk om Union Berlin voor een leeg stadion tegen Bayern München te zien. Heb je al die tijd gewacht op zo’n topwedstrijd, is-ie zonder publiek. Au. En ja, de wedstrijd op maandagavond ging deels langs me heen. Zit niet in het systeem: Bundesliga op de maandag. Miste ik mooi de galashow van Kai Havertz in Bremen. Arm Bremen. Degradatie lonkt en er is niemand om ze te steunen.
Samengevat? Het is even wennen. Zonder het publiek houden we alleen het pure voetbal over, met een handjevol mensen langs de kant. Maar zijn we zo ook niet allemaal begonnen? In winderige polders met papa’s, mama’s en vernikkelende broertjes en zusjes langs de lijn? Gelukkig is het voetbal in de Bundesliga van een goed niveau en kunnen we ervan op aan dat al het mogelijke wordt gedaan om de veiligheid van het publiek te waarborgen. In een tijd waarin eigenlijk alles dat we leuk vinden niet meer op dezelfde manier mogelijk is als voorheen, moeten we hier maar genoegen mee nemen. En dat kan best.
