Genieten in Kaapstad
“Waar moet ik beginnen?” Bakx heeft genoeg te vertellen voor een hele middag, maar moet natuurlijk vooral verhuizen. Dan maar bij het begin. “Ik wilde altijd nog eens een buitenlands avontuur. En dan kreeg ik de kans om te gaan voetballen in een heel ander werelddeel, waar ze bovendien nog Engels spraken.” Geen problemen met Spakenburg, waar Bakx enkele maanden eerder nog tekende? “Nee, dat niet. We hadden dit zo afgesproken en zo is het gegaan. Dat was jammer voor hen, maar ze zijn er heel netjes mee omgegaan.”
Zodoende stortte Bakx zichzelf en zijn gezin in een avontuur. Vragen of het hem bevallen is, was eigenlijk niet eens nodig. “Zeker, als je de kans krijgt om erheen te gaan moet je het zeker niet laten. Het was fantastisch, de stad, het klimaat: ik heb een jaar lang amper een lange broek aangehad. Wel anders was het gezinsleven. Mijn vrouw mocht hier niet werken, dus die was natuurlijk veel thuis. We hebben vooral van het land genoten. De grote verschillen onderling, je denkt dat dit een land is met wel vier culturen. Over de vooroordelen rondom de veiligheid kan ik kort zijn: ik heb me nooit onveilig gevoeld. Er gebeuren natuurlijk wel dingen, maar dat is in iedere grote stad zo. Er is een hele industrie met hekken en alarmen, maar de berichtgeving wordt volgens mij overdreven.”
Adidas of Puma?
Ook weer uit de wereld. Dan tijd voor het voetbal, hoe is dat bevallen? “We speelden met Ajax Cape Town op het tweede niveau. Promotie is nét niet gelukt. Het voetbal was wel heel anders, minder strak georganiseerd. Het gebeurde bijvoorbeeld dat we de eerste helft met een bal van Adidas spelen. Moest ik na rust een corner trappen, lag er ineens een bal van Puma voor m’n voeten. Soms speelde je op hobbelige velden, of op een dikke, plastic-achtige mat. Als je met een Europese mindset hierheen komt, zijn er wel veel verschillen. Daar kun je je wel over verwonderen, maar het is prachtig om mee te maken. Het gaat hier meer op snelheid, intuïtie en kracht. Je moet je verwonderen, niet ergeren. Ermee omgaan”, klinkt het bijna filosofisch.
“Je hebt hier uitwedstrijden in Johannesburg. Vijf uur in de bus, rijd je door allerlei kleine dorpjes en dan uitstappen in kleine dorpjes naast de townships. Wij speelden wel in een WK-stadion, maar dat is dan enorm en er zaten hooguit duizend mensen. De uitwedstrijden waren wel in kleinere stadions, dat was meer cult. Die vuvuzela’s zijn er ook nog steeds. De passie van de mensen, die ga ik wel missen.” Het is toch wat hij gaat doen, want Bakx tekende intussen dus weer in Hoek, waar hij zijn eerste stappen als volwassen voetballer zette. Speelde de coronacrisis daar nog een rolletje?
Middenvelder Istvan Bakx verruilt @ajaxcapetown voor derdedivisionist @hsvhoek uit Terneuzen. Ook wordt hij trainer bij @JVOZonline. Volgende week vrijdag vliegt hij na één seizoen in Zuid-Afrika terug naar Nederland.https://t.co/J8bYjEjkSZ (via @Barryvdh9) #Ajax pic.twitter.com/1DXbFfGtd9
— Jonathan Ursem (@UitgeverUrsem) September 18, 2020
De ronde cirkel
“Dat is wel een van de oorzaken. Het was hier heftig, trouwens, corona, met een volledige lockdown. Mochten we enkel ’s ochtends kort naar buiten. Maar het is ook leuk om terug te keren bij Hoek, waar ik ben begonnen. Ik koos er bewust voor om niet bij een BVO te gaan spelen, maar mijn school af te maken in Zeeland. Zo ben ik via België toch het profvoetbal nog ingerold. Nu is het voor de jeugd beter, met de JVOZ (Jeugd Voetbal Opleiding Zeeland, red.) en je ziet ook wat Zeeuwse jongens in het voetbal nu: Jean-Paul van Hecke bijvoorbeeld. Dat is leuk, een beetje chauvinisme mag. Voor een BVO zullen clubs en sponsoren de koppen bij elkaar moeten steken.” Da’s voor later. Bakx gaat nu in de Derde Divisie voetballen, met een avontuur om nooit meer te vergeten op zak. “Ik kan er een boek over schrijven.” Wij zouden ’t lezen!
