Linders nam op de bewuste zaterdagavond in het Philips Stadion twee van de acht doelpunten van PSV voor zijn rekening. De Eindhovenaren leefden zich met Romário, Wim Kieft en Juul Ellerman in de aanval voor eigen publiek uit. De teller stopte bij 8-1. Ook ploeggenoot Coen Quaden maakte een eigen doelpunt. Omdat tijdens AZ – FC Twente afgelopen zaterdag ook drie spelers hun eigen doelman passeerde, kwam het duel weer aan de oppervlakte bovendrijven.
"Ik heb de beelden afgelopen weekend niet gezien, maar van allerlei kanten werd ik erop gewezen. Ik kreeg vele appjes en mailtjes”, vertelt Linders tegenover ELF Voetbal. “Ik ben 27 jaar geleden gestopt, speelde dertien jaar voor MVV, promoveerde twee keer, won van Ajax, maar wordt meestal herinnerd aan de twee zelfgoals. Ik moet er tussen haakjes nog altijd hartelijk om lachen. Vooral die tweede was fantastisch. Al ging de bal helaas aan de verkeerde kant binnen."
Overlopen
Na een lange uittrap van Hans van Breukelen werkte hij het leder net voor Romário vanaf twintig meter in de netten. "Ik wilde de bal hard wegtrappen, maar raakte hem helemaal verkeerd met de buitenkant. Vloog ie met een curve over onze doelman Erik de Haan heen. Dat voelde klote. Ik kon wel door de grond zakken. Die avond werden we volledig overlopen. PSV was niet één, maar meerdere klassen te groot voor ons. De score had nog veel hoger kunnen uitvallen."
Linders vertelt zijn verhaal tijdens de middagpauze op zijn werk. Sinds 1983 is hij in dienst van de gemeente Maastricht. "In de buitendienst sector Wegenbouw. Ik ben daar blij mee, vooral nu in de coronatijd. Ik moet er niet aan denken om de hele dag achter een computer binnen te zitten. Ik ben nu belast met een project tegenover het station in Maastricht. Als onderdeel van een reconstructie moeten we nieuwe huisaansluitingen van de riolering maken. Daarna wordt de gehele straat vernieuwd met bestrating en asfalt. Het werk moet in oktober dit jaar gereed zijn."
Tijdens zijn carrière bleef de nu 59-jarige Zuid-Limburger altijd semi-prof. "In 1981 liep ik stage bij de gemeente. Dat jaar tekende ik ook mijn eerste contract bij MVV als semi-prof. Op mijn 28ste kreeg ik de kans om fullprof te worden. Dan ging ik tweehonderd gulden (negentig euro, red.) in de maand meer verdienen. Daar wilde ik mijn baan niet voor opgeven. Ik hield mijn poot stijf. Samen met Reginald Thal, die een hoge functie bekleedde bij het tegel- en sanitairbedrijf Sphinx was, trainde ik alleen ’s middags. Werkte ik van half acht tot half drie en sloot ik om drie uur aan voor de middagtraining. In de voorbereiding dagelijks. Daarna kregen we op de woensdag vrij."
Krachttraining
"De voorbereiding beschouwde ik als belangrijkste tijd in een seizoen. Dan werd de basis gelegd. Ik heb er altijd voor geleefd, maar als ik het over zou mogen doen, had ik vaker aan krachttraining gedaan. Dan was ik twee, drie jaar langer profvoetballer kunnen blijven. De fysieke staat van mijn onderlijf stond niet in verhouding met mijn bovenlichaam. Dat was niet in balans. Ik kampte vaak met kleine blessures, met name rug en hamstring. Ik was dertien jaar prof. Alleen op dat laatste seizoen (1993/94, red.) kijk ik niet met plezier terug."
Dat seizoen speelden de kleine blessures Linders steeds meer op. "Was ik fit, koos trainer Sef Vergoossen voor de jongens met een fullprofcontract. Ik zat meestal op de bank, zag jongens spelen waarvan ik vond dat ik veel beter was. Maar het doet niets af aan mijn herinneringen. MVV was een mooie tijd. Negen jaar Eredivisie met vele mooie prestaties. In de Eerste Divisie waren Robby Delahaije als linksback en ik als rechtsback de beste vleugelverdedigers. Mijn beste jaren waren de seizoenen 1991/92 en 1992/93. De jaren met Erik Meijer in de spits. De trainer gaf ons niet honderd, maar tweehonderd procent vertrouwen. Vertrouwen kan zoveel met een groep doen. We eindigden twee keer als zevende."
"In die periode kwam er ook belangstelling van andere clubs. Ik zei altijd dat ik MVV alleen zou verlaten voor een club binnen honderd kilometer van mijn toenmalige woonplaats Urmond. Ik ben altijd iemand geweest van huisje, boompje, beestje. Iemand van zekerheid. Achteraf was ik toch nieuwsgierig geweest naar een andere ervaring. Daar wordt niemand slechter van. Toen ik gestopt was, volgde het Bosman-arrest. Het transfersysteem ging op de schop en de salarissen schoten omhoog. Qua verdiensten had ik dit nog wel een paar jaar mee willen maken, haha."
RIOS’31
Linders debuteerde op zijn vijftiende in het eerste elftal van Urmondia, stapte twee jaar later over naar toenmalig Hoofdklasser Caesar en sloot weer twee seizoenen daarna aan bij MVV. "Na mijn vertrek bij MVV ging ik naar RIOS’31 in Echt. Een Eersteklasser waar ook Huub Driessen en Thal speelden. We hadden een goed team, speelden in de KNVB Beker nog met 1-1 gelijk tegen MVV. Ik kampte al met hielspoor. Op zondag speelde ik een wedstrijd en door de week ging ik naar de fysiotherapeut. Mijn laatste wedstrijd startte ik met een bandage voor de hielspoor en een bandage om de knie. In achteraf mijn laatste wedstrijd merkte ik dat ik constant achter de feiten aanliep. Tien minuten in de tweede helft zette ik aan voor een sprint en scheurde ik de bewuste pees onder mijn voet volledig af. Uit woede smeet ik mijn schoenen op de grond en riep dat ik ze nooit meer zou aantrekken."
Al bleef het kriebelen. "Ik werd overgehaald om aan te sluiten bij de veteranen van De Ster in Stein. Hele wedstrijden waren niet meer aan me besteed, als ik twintig minuten had gespeeld moest ik daarna met handen en voeten thuis de trap op en liep nog drie dagen met spierpijn rond. Mijn vrouw verklaarde me voor gek. Tot het moment dat ik tijdens een wedstrijd een verre bal met een halve omhaal wilde wegtrappen. Ik scheurde mijn hamstring van boven tot onder. Ik heb minuten op de grond gelegen. Vanaf dat moment heb ik nooit meer een bal aangeraakt."
Bij Urmondia en daarna één seizoen De Ster is hij jeugdtrainer geweest van zijn twee zoons. "Ik heb ze van de bambino’s tot en met de D-jeugd getraind. Onder Vergoossen kreeg ik bij MVV de kans om in een versnelde cursus de trainersdiploma’s III en II te halen, maar dat deed ik niet. Als jeugdtrainer begreep ik waarom. Ik knapte af op de bemoeienis van ouders. Daarnaast ging er door die zaken en vergaderingen onbewust veel tijd zitten in het jeugdtrainerschap. Ik merkte dat mijn passie er niet lag. Miste de gedrevenheid."
Bowentherapie
Die vond Linders wel in de Bowentherapie. "Vijftien jaar geleden werd ik door een vriend getipt die Bowentherapeut was. Ik kampte met rug- en nekklachten en bleek sterk op de behandelingen te reageren. Ik bezocht hem meerdere keren per jaar tot ik in oktober 2010 zelf de cursus ging volgen. Sinds oktober 2014 run ik in de avonduren een praktijk, sinds mei 2019 in Oirsbeek. Ik wilde graag een hobby achter de hand hebben als ik met pensioen ga. Ik ben geen stilzitter. De Bowentherapie is helaas nog bij veel mensen onbekend, maar ik merk dat het bij veel cliënten aanslaat. Dat zorgt voor voldoening. Sindsdien heb ik nog veel aanvullende cursussen gevolg. Ik blijf leergierig."
Linders, die in het Duitse Hillensberg net over de grens nabij Doenrade woont, hoopt dat hij snel weer wedstrijden van MVV kan bezoeken. "Ik mis de directe contacten. Bij MVV is een groep met oud-spelers opgericht die één keer in de drie maanden bijeenkomt onder wie Jo Quaden, Johan Dijkstra, Marcel Adam, Arie van Staveren, John Webb, Frans Roosen en Ger Schrijnemakers. Ook Chrit Baetsen die in september 2020 is overleden behoorde daartoe. Vorig seizoen moesten we onze laatste ontmoeting door de coronacrisis cancellen. Een nieuwe konden we niet meer plannen. Via de appgroep onderhouden we contact, maar het persoonlijk contact mis ik. Afgelopen weekend sprak ik nog af met oud-ploeggenoot Jean Maas. Die contacten doen me goed. Hopelijk kunnen we weer snel naar de stadions. Want spelen zonder publiek... nee, dat vind ik niets." Het bespaart in ieder geval confrontaties over zijn twee eigen doelpunten. "Daar zal ik wel mijn hele leven aan herinnerd blijven worden."
