Dit verhaal met Frank Korpershoek verscheen in ELF Voetbal nummer #1 van 2020.
In de veertien seizoenen die Korpershoek inmiddels voor Telstar speelt, maakte hij van alles mee: succes en tegen-
slag, Jan Poortvliet en Andries Jonker en warme en koude douches. “Het grootste verschil met mijn eerste seizoen is de accommodatie. Tegenwoordig is alles aanwezig om optimaal te presteren. Dat was vroeger wel anders. Toen hadden we een kleedkamer met twee douches, waarvan er één koud was. Het was vaak een heftige strijd wie er als eerste mocht. Wie als laatste aan de beurt was, was zo een uur verder.”
In al die jaren flirtte Telstar meermaals met de afgrond. Grote financiële problemen waren eerder regel dan uitzondering. Als overlevingsstrategie gebruikte de club twee ingrediënten: humor en zelfspot. Toonbeeld is voorzitter Pieter de Waard. “We hebben creatieve mensen binnen de club. Daaraan is door de buitenwereld het labeltje cult gehangen. Het heeft de club helpen overleven, maar voor ons spelers gaat het niet om een blauw kunstgrasveld of kamperen op de middenstip. Voor ons gaat het om zo hoog mogelijk eindigen. Pieter wordt vaak weggezet als iemand die humor belangrijker vindt dan resultaat, maar dat beeld klopt niet. Hij is een winnaar en de reden dat Telstar nog bestaat.”
Op de schouders na zijn laatste wedstrijd afgelopen weekend
Anelka
De carrières van De Waard en Korpershoek lopen redelijk parallel. De eerste staat sinds 2006 aan het roer, terwijl de verdediger een jaar eerder overkwam van de amateurs van DWV. “Ik was twintig jaar, aanvoerder van een hoofdklasser en scoorde als laatste man regelmatig. Ik speelde daarnaast ook een aantal wedstrijden voor het Nederlands amateurelftal en toen ging het balletje rollen. Ik had meerdere opties, maar bij Telstar had ik de meeste kans om te spelen. Ik wist dat ik geen wereldvoetballer van het jaar zou worden, maar was wel benieuwd waar mijn plafond zou liggen. Mijn allereerste wedstrijd voor Telstar was tegen Fenerbahçe. Mijn directe tegenstander was Nicolas Anelka en ik kreeg toen het idee dat er nog wel ruimte voor verbetering was, haha. Het werd 7-0, maar het was een prachtervaring.”
Korpershoek laat zijn studie fysiotherapie vallen en richt zich volledig op voetbal. Waar menig speler op het tweede niveau op een gegeven moment kiest voor zijn maatschappelijke loopbaan, heeft Korpershoek dat nooit overwogen. Al haalde hij wel zijn trainersdiploma’s. “Ik doe al veertien jaar wat ik het allerliefst doe. Ik leef de droom van een kind. Door een samenloop van omstandigheden ben ik al die jaren bij Telstar gebleven. Ik heb vier knieoperaties ondergaan en Telstar heeft altijd constructief met me meegedacht. Ik heb een goed gevoel bij de club en wil dat niet zomaar opgeven.”
Een ode van de supporters
