Mike Dean
Mike Dean stond vooral bekend om het geven van rode kaarten. Liefst 114 keer. De Engelse scheidsrechter zet na dit seizoen een punt achter zijn carrière. Social media barst inmiddels van de hoogtepunten van Dean. Zo leek het ooit alsof hij juichte na een doelpunt van Tottenham Hotspur, gaf hij vaak kaarten zonder de speler aan te kijken en liet hij vaak overdreven de bal door zijn benen gaan als die zijn richting op kwam. Ook verstopte hij ooit de bal voor Sergio Agüero nadat hij een hattrick had gemaakt. Dean was overigens niet alleen bekend op het veld. Hij is ook supporter van Tranmere Rovers. Een club actief op het vierde niveau. Dat hij supporter is van de club werd in 2019 wel heel duidelijk. Op een filmpje is te zien dat Dean boven iedereen uit torent en luidkeels meezingt met de supporters. Toch een gek gezicht.
Clésio Moreira dos Santos
Overdreven staat niet in zijn woordenboek. Geïnspireerd door Jorge José Emiliano dos Santos (de eerste openlijk homoseksuele Braziliaanse scheidsrechter). Clésio had nogal een flamboyante manier van fluiten. Pronkend in een roze tenue deelde hij kaarten uit alsof het kerstcadeautjes waren. Met een souplesse van een ballerina dartelde hij over de Braziliaanse velden. Met zijn manier van fluiten wilde hij vooral lol hebben, zei hij zelf. Van zijn filmpjes op YouTube krijg je in ieder geval wel een glimlach op je gezicht.
John Blankenstein
In een rijtje met kleurrijke scheidsrechter kan één iemand niet ontbreken. John Blankenstein. Hij was openlijk homoseksueel tijdens zijn actieve carrière. Iets wat in zijn tijd vrij ongebruikelijk was. Hij was er trots op en straalde dat ook uit. Hij kreeg voor zijn inspanningen de Bob Angelo-penning. Een onderscheiding van homobelangenorganisatie COC. Na zijn dood in 2006 kreeg hij in 2009 een prijs naar zich vernoemt door de burgermeester van Den Haag. Een prijs voor homo-emancipatie. De scheidsrechter was niet alleen bekend door zijn geaardheid. Ook zijn kwaliteiten stonden buiten kijf. Hij floot zeventien jaar in het betaalde voetbal. Van 1969 tot 1996. Tussen 1985 en 1995 floot hij ook Europees. 88 keer gaf hij de leiding aan een wedstrijd tussen Europese teams. In 1992 floot hij op het EK in Zweden en in 1993 blies hij de fluit tijdens de UEFA-Cup finale. De grootste smet op zijn carrière zal altijd de Champions League finale van 1994 blijven. Blankenstein werd in eerste instantie aangesteld voor de eindstrijd tussen Barcelona en AC Milan, maar werd een paar dagen voor de finale van de wedstrijd gehaald. De rede is tot op de dag van vandaag niet bekend. Sommige denken dat het om zijn geaardheid was. De andere rede zou zijn dat hij te veel op de hand van Barcelona zou zijn. Met spelers als Koeman en Cruyff zou de UEFA het risico niet hebben willen nemen.
Pierluigi Collina
De ultieme scheidsrechter. Kleurrijk, autoritair en vooral een hele goeie scheids. Pierluigi Collina wordt door velen erkend als beste scheidsrechter die er is geweest. Hij deinsde voor niemand terug en dwong bij iedereen respect af. Tussen 1998 en 2003 won hij zes keer op rij de prijs voor beste scheidsrechter. In 2011 werd hij opgenomen in de Hall of Fame van het Italiaanse voetbal. De Italiaan was ook bekend door zijn uiterlijk. Zijn kale hoofd in combinatie met sneeuwwitte ogen die meer gezag uitstraalde dan de gemiddelde legercommandant zorgde voor zijn strenge imago. Collina koos hier overigens niet zelf voor. Door een erge vorm van alopecia (overtollig haarverlies) verloor hij in korte tijd al zijn gezichts- en hoofdhaar.
Zijn palmares liegt er niet om. Hij floot de finale van de Olympische spelen in 1996, de Champions league-finale in 1999, de UEFA-Cup finale in 2004 en als kers op de taart de finale van het WK in 2002. Het EK in 2004 was zijn internationale eindstation. Hij zou nog heel even in de Serie A fluiten, maar nam door gesteggel met de Italiaanse bond afscheid in 2005 van het voetbal. Zijn manier van fluiten, maar zeker ook zijn uitstraling zal voor altijd aan nieuwe scheidsrechters gespiegeld worden.
