Voetballen, voetballen en nog eens voetballen. Het enige dat Luuk deed was voetballen; tijdens de tussenuren, op het veldje en bij zijn club. “Ik had altijd een bal bij me, waar ik ook ging. Als ik me even verveelde of niets te doen had, ging ik voetballen. Met vrienden of alleen, dat maakte me niet uit.” Luuk voetbalde zelf altijd op hoog niveau. “Ik heb een tijdje bij FC Den Bosch gespeeld. Net voordat ik bij het eerste elftal mocht meedoen, raakte mijn schouder uit de kom, waardoor ik niet meer kon aanhaken.” In de jaren erna zat het allemaal niet mee voor Luuk. Hij kreeg de ene na de andere blessure. Jarenlang zat hij langs de kant, totdat hij nog meer slecht nieuws kreeg van de dokter. “Ik kreeg te horen dat ik nooit meer zou kunnen voetballen. Mijn knie was helemaal kapot en zou nooit meer helen. Het was te gevaarlijk om nog op het veld te spelen.”
Luuks wereld stortte in. Maar hij gaf zich niet over. Luuk kon niet zonder de bal. En dus ging hij revalideren. Trainen voor zichzelf op het pleintje. “Elke ochtend liep ik met de bal naar het pleintje. Hooghouden, op de basket mikken. Dat soort dingen. Ik mocht dan nooit meer wedstrijden voetballen, maar ik kon nog steeds andere dingen met de bal doen. Zo is het eigenlijk allemaal begonnen.”
Meer lezen over Luuk Steen? Check het hele verhaal in PANNA! 81. Nu verkrijgbaar bij diverse verkooppunten en via shop.panna-magazine.nl.
