Aardbeien en protest
Op, of toch tenminste voor, de zevende dag schiep Hij de pub. Meer specifiek: The Strawberry, een bar zo dichtbij het majestueuze St. James’ Park dat je makkelijk je flesje Newcastle Brown Ale, bekend van het legendarische tricot uit de jaren ’90, tegen de stadionmuur kunt leegkwakken na de volgende frustrerende nederlaag. Naast drankhol doet de Strawberry zeker ook dienst als monument: de muren zijn bezaaid met foto’s, sjaaltjes en andere zaken die het illustere verleden van de zwart-witten tastbaar maken. Al uren voor aanvang is het moeilijk om nog een biertje te halen. Maar geloof ons, deze mensen vinden een manier.
Op een nuchtere maag naar Newcastle kijken is ook geen doen, klinkt het veelvuldig om ons heen. De muren zijn tot loden last verworden. Het superaantrekkelijke team van David Ginola, Peter Beardsley, Philippe Albert, Alan Shearer en wie allemaal nog meer, dat is er niet meer. Trainer Steve Bruce gokt op een gedegen organisatie en snelle omschakeling. Heeft-ie geen ongelijk. Zijn centrale duo op het middenveld bestaat uit de broertjes Matty en Sean Longstaff. Weinig tot geen vernuft, maar wel gaan tot het bittere einde en dan het liefst nog een heel eind verder.
De crisis bij Newcastle, nummer negentien in de Premier League, heeft te maken met het schrikbewind van Mike Ashley .De zakenman wil voor een dubbeltje op de eerste rij zitten. Had Greta Thunberg haar boottocht bij Ashley geboekt, dan had het meisje in rubberboot de oceaan mogen oversteken. Sommige supporters blijven dan ook weg: het is niet normaal dat je voor Newcastle tegen Manchester United, toch een topaffiche, in vrije verkoop kaarten kunt kopen op de fanatieke Gallowgate End.
Treurmars met happy end
De voetbaltempel zit toch prachtig vol. St James’ Park ligt geweldig, middenin de stad zoals we het kennen van bij PSV. Van alle kanten stromen de mensen toe over de trappen in het supersteile stadion, waar één tribune een wolkenkrabber lijkt en de volgende erbij afsteekt als een fietsenstalling. Newcastle – Man Utd was vroeger Shearer tegen Giggs, Ginola tegen Cantona enzovoort. Anno 2019: Longstaff en Longstaff tegen Fred en Scott McTominay. Dan weet je wat je krijgt. Dat blijkt al snel. De wedstrijd is in één woord dramatisch te noemen. Vooral de bezoekers uit Manchester zijn hemeltergend. McTominay en Fred willen allebei geen risico in de passing leggen. Bij gevolg gebeurt er niets tot bijna niets.
Ole Gunnar Solskjaer en Steve Bruce weten allebei hoe goed deze wedstrijd ooit was. Er is niets van over. Wie Man Utd ziet spelen, moet gewoon denken aan degradatie. Hoe absurd dat ook klinkt. Er gaat van deze ploeg nul dreiging uit en veerkracht hebben ze ook niet getoond. Een 0-0 is een terechte uitslag, maar zo werken jongensboeken niet. Twintig minuten voor tijd is het Matty Longstaff die de bal aangelegd krijgt door Jetro Willems, degelijk maar niet bijzonder spelend. De debutant schuift hem keurig in de hoek, buiten bereik van David De Gea. Even is vergeten dat Ashley de baas is, niet meer relevant is hoe slecht de wedstrijd was. Drie punten tegen de vijand uit Manchester en de wereld is goed. Zeker in de Strawberry, en geef ze eens ongelijk. Wat er op het veld ontbrak, werd in ambiance meer dan gecompenseerd.
