Coronavirus
Als we Martens rond 17:00u Nederlandse tijd bellen, moet de dag op Bonaire om 11:00u eigenlijk nog op gang komen. Vanaf de veranda voor zijn huis vertelt hij via Skype zijn bijzondere verhaal. Ook het coronavirus komt ter sprake. "Ze hebben hier op 16 maart voorzorgsmaatregelen genomen", vertelt Martens in gesprek met ELF Voetbal. "Dat betekent dat het eiland op slot is gegaan. De mensen die er op dat moment waren, mochten niet weg. De mensen die op Bonaire wonen, hadden er eigenlijk weinig last van."
"Er zijn bepaalde afspraken in de horeca en boven de achttien jaar mochten er een tijdje geen contactsporten worden gespeeld. Onze competitie is stilgelegd, maar inmiddels hebben we wel weer getraind. Dus nu is alles eigenlijk weer zoals het was", vervolgt de Limburger, die via zijn familie de situatie in Nederland meekrijgt. "Ik heb echt veel geluk dat ik nu nog hier zit. De mensen zijn ook niet bang, want zijn er zijn nog geen besmettingen geweest op het eiland. We hebben nergens last van en kunnen eigenlijk normaal leven."
Avontuur
Op 5 augustus 2019 begon het bijzondere verhaal van de speler van Vitesse'08 uit Gennep, al was alles bijna anders gelopen. "Ik wist in Nederland niet zo goed wat ik moest doen en was een beetje klaar met al het gezeur. Ik heb nog de leeftijd dat ik de keuze kan maken om zomaar naar het buitenland te gaan. Toen heb ik geregeld dat ik zou vertrekken naar Zweden, waar alles eigenlijk al geregeld was. Ik had al afscheid genomen van vrienden en familie toen Tom Verbeek naar me toe kwam met het verhaal dat hij ook wel een tijdje weg zou willen."
"Ik ken Tom al langer en hij kende op zijn beurt iemand op Bonaire. Hij vroeg me of ik met hem mee wilde gaan als hij zou worden aangenomen als leraar. Toen zijn we samen naar Bonaire vertrokken, dat was eigenlijk heel snel beslist. Op dat moment liet ik in Nederland vrij weinig achter. Ik had nog geen huis, relatie of een vaste baan waar ik gelukkig van werd. Het was voor mij dus vrij gemakkelijk om een vliegticket te boeken en naar het buitenland te gaan."
Martens tijdens een spelletje met enkele locals.
Strandtent
Inmiddels zit Martens dus al bijna elf maanden in het Caribisch gebied, waar hij natuurlijk ook moet werken. "Vanwege de coronacrisis komen er op dit moment geen toeristen naar Bonaire. Daarom hebben ze hier nu niet genoeg werk. Het eiland draait vooral op toerisme en dus merk je dat veel mensen niet kunnen werken. Omdat Bonaire een bijzondere gemeente van Nederland is, krijgen we steun. Dat houdt in dat we tachtig procent van ons salaris vergoed krijgen. Ik heb al drie maanden niet kunnen werken, dus eigenlijk heb ik al drie maanden een soort van vakantie."
"Daarom heb ik nu veel tijd om bijvoorbeeld te kitesurfen. Toen alles nog normaal was, werkte ik vijf dagen in de week in de horeca. Dat was in een echt strandtentje zoals veel mensen het zich zullen voorstellen. Je ziet veel kleuren, leuke mensen, er staat muziek aan en met mijn voeten in het zand kan ik de mensen bedienen. Het is hier iedere dag ongeveer 28 graden. Als je daar eenmaal aan gewend bent, is dat natuurlijk top. Het waait altijd en dus is het voor je gevoel niet ontzettend heet", vervolgt Martens, die er voor koos om op het eiland te blijven.
"Het was inderdaad een bewuste keuze om vooral op Bonaire te blijven en hier te genieten. Wat ik zelf veel heb gedaan is duiken en snorkelen. Daarnaast is het dagelijks leven hier heel relaxed. De mensen maken zich nooit echt zorgen en er is nooit stress. Alles komt goed als je maar gewoon chill bent, zo denken ze hier. Bonaire is net een dorp, iedereen kent elkaar. Je komt overal bekenden tegen en dat is erg gezellig. Samen met Tom heb ik een huisje met een grote tuin. Maar je bent hier amper binnen, dat trek je qua temperatuur niet."
Papiaments
"Wat taal betreft kun je je redden in het Nederlands. Er zijn Nederlanders die hier al tien jaar wonen en nog steeds geen Papiaments spreken. Wij voetballen in Rincon, een klein dorpje in het noorden van het eiland. Daar komen bijna geen toeristen en we hebben gemerkt dat ze Nederlands moeilijk vinden. Uit Rincon komen vooral de oorspronkelijke Bonairianen en wonen geen Nederlanders. Omdat wij daar gingen voetballen, wilden we graag de taal leren. Op de eerste trainingen verstond ik helemaal niks en dat is lastig."
"Tom heeft als leraar natuurlijk veel meer met de taal te maken. Hij heeft al twee cursussen gevolgd en zelfs dan is het nog lastig. Hij kan inmiddels alles verstaan, maar het spreken in het Papiaments is moeilijk. Ik versta inmiddels bijna alles en weet bijvoorbeeld waar teamgenoten het over hebben. Ik ken de termen die op het voetbalveld veel gebruikt worden. Patras is bijvoorbeeld in je rug en otra banda betekent andere kant. Die standaard dingetjes zitten er momenteel wel in, dus wat dat betreft weet ik me goed te redden."
De selectie van SV Vespo.
SV Vespo
Voordat Martens ook maar een voet op Bonaire had gezet, werd de verdediger van Vitesse'08 al gevraagd om op het eiland door te gaan met voetballen. "De directeur van SV Vespo hoorde dat wij naar Bonaire zouden komen. Hij vroeg ons of we op het eiland wilden gaan voetballen. Ik was op dat moment 21 en wilde heel graag blijven spelen, dus ik was direct heel positief. We zijn een keertje mee gaan trainen en dat beviel goed. We wisten niks van het team en de competitie, maar ik zei al snel tegen Tom dat ik graag wilde. Vervolgens zaten we vrij snel bij het team."
"Het leuke is dat we echt tussen lokale spelers terecht zijn gekomen. We zijn de enige twee blanken in ons team. Ik had vooral te maken gehad met het toerisme en het lokale leven had ik nog niet echt meegemaakt. Bij Vespo hebben ze ons meegenomen in hun cultuur. Ik ben echt blij dat we dit gedaan hebben. We hebben hier een oud clubhuis, dat door de spelers zelf is geschilderd. Binnen staan wat oude stoelen en een koelbox met bier. Na de wedstrijd gaan we altijd naar het clubhuis om samen wat te drinken. Soms is er ook wat eten geregeld, dat kunnen ze hier wel."
Man of the Match
De twee Nederlanders vallen natuurlijk flink op in de Bonaire League. "Ik weet nog goed dat we bij de eerste training kwamen. In Nederland zou iedereen zich meteen voorstellen, maar hier kijken ze eerst de kat uit de boom. We werden aangekeken met een blik van: 'wat komen die twee hier nou weer doen?'. Zonder dat de groep zich had voorgesteld, begonnen we gewoon aan de training. Alleen de staf heette ons welkom. Daarna merk je wel dat voetballen snel een band schept. Als je eenmaal op het veld staat, is iedereen gelijk."
"De eerste wedstrijd speelden we meteen tegen de grote rivaal SV Real Rincon. Er zijn acht teams uit Kralendijk en twee uit Rincon, waar wij voetballen. Dat kun je vergelijken met Ajax en Feyenoord. Wij zijn dan meer Feyenoord. Onze club heeft geen trainingspakken of polo's, maar alleen een tenue. De spelers van Real Rincon lopen er allemaal hetzelfde bij en sommigen worden zelfs betaald. Zij zijn al vaak kampioen geworden. We wonnen de wedstrijd met 3-2 en ik werd uitgeroepen tot Man of the Match. Toen was ik meteen geaccepteerd in het team."
Fanatisme
Martens merkte snel dat de supporters op Bonaire behoorlijk fanatiek zijn. "Er wonen 20.000 mensen op het eiland. Als we bijvoorbeeld wedstrijden spelen tegen Real Rincon of SV Uruguay, dan komen er zeker 1500 mensen kijken. Iedereen neemt trommels mee en er wordt de gehele wedstrijd muziek gemaakt. De fans zijn erg fanatiek en blijven maar schreeuwen. Voor zo'n klein eilandje zijn de wedstrijden erg druk bezocht. Vooral de wedstrijden binnen de top vier zijn leuk. Er is dan veel beleving en er wordt aardig getikt."
"Verder is het wel een beetje raar. In totaal zijn er tien teams, dus er is geen promotie of degradatie. Na de competitie speelt de top vier in de play-offs tegen elkaar. Die hebben we vanwege het coronavirus helaas niet kunnen spelen. We merkten al snel dat er eigenlijk maar vier clubs echt kans maken op de play-offs. Het verschil met de nummer vijf was namelijk al behoorlijk groot. Sommige teams zijn vergelijkbaar met die uit de vierde klasse in Nederland. De betere clubs zijn tweede of derde klasse. Daar horen wij gelukkig ook bij."
Martens en zijn ploeggenoten van SV Vespo voorafgaand aan een wedstrijd.
International
Per toeval kwam de Nederlander in contact met de bondscoach van Bonaire. "Mijn eerste baantje op het eiland was bij een fitness. Het nationale team van Bonaire kwam altijd bij ons fitnessen. Omdat ik daar alles moest regelen, kwam de trainer naar mij toe om in te checken en dat soort dingen. Ik had meteen een goede klik met hem. Op een gegeven moment had ik het met hem en een aantal spelers over voetbal. De bondscoach vroeg of ik zelf ook voetbalde. Ik gaf aan dat ik mijn gehele leven voetbalde en dat ik op Bonaire bij Vespo zou gaan spelen."
"Vervolgens vroeg hij of ik een keertje mee wilde trainen. Ze waren nog op zoek naar goede spelers en met een Nederlands paspoort kon ik gewoon spelen. Hij zei dat er wedstrijden voor de Nations League op het programma stonden en dat we konden kijken of dit wat voor mij zou zijn. Alles ging eigenlijk heel gemakkelijk. Na dat gesprekje in de fitness mocht ik mee komen trainen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb de volgende dag meegetraind en iedereen was tevreden. Vanaf dat moment ben ik drie keer per week mee gaan trainen en zou de bondscoach het laten weten als hij me nodig had."
Britse Maagdeneilanden
Martens had weinig tijd nodig om indruk te maken op de bondscoach. "Hij was zo tevreden dat hij me mee wilde nemen naar de wedstrijd tegen de Britse Maagdeneilanden. Ik trainde toen net twee weken mee. Hij wilde graag dat ik mee zou gaan, maar zei dat hij dat niet kon maken tegenover spelers die al maanden bij de groep zaten. Een paar dagen voor de wedstrijd werd ik tijdens mijn werk gebeld dat ik alsnog mee mocht. Er was een speler afgehaakt en dus kwam er een plekje vrij. Ik moest diezelfde avond mijn spullen en een vliegticket ophalen."
"We vlogen van Bonaire naar Curaçao. Voor dat vliegtuig zou je nog geen vijf cent geven. We kwamen met een lekke band aan op Curaçao, waar we overstapten op een vliegtuig naar de Britse Maagdeneilanden. Dat was echt een mooie ervaring, ik voelde me een weekend lang een echte professional. We sliepen in een hotel en trainden daar ook nog een aantal keer met het team. Er was zelfs een yoga-instructrice mee. Drie keer per dag hadden we een lopend buffet met onder meer rijst, kip en groenten. Voor de wedstrijd moest ik zelfs een drugstest doen."
Tegen de Britse Maagdeneilanden (3-4 overwinning) kwam Martens nog niet in actie. "De wedstrijd werd gefilmd en we speelden best goed. Op een gegeven moment raakte er een speler geblesseerd en zou ik gaan invallen. Helaas is dat niet gebeurd omdat de assistent-trainer het er niet helemaal mee eens was. Misschien is het wel goed geweest dat ik die eerste wedstrijd nog niet heb gespeeld. Dat zou waarschijnlijk ook voor wat scheve gezichten zorgen bij de andere spelers. Maar de ervaring was heel mooi en ik ben dankbaar dat ik dat mee mocht maken."
Martens (rechts) samen met zijn ploeggenoot Verbeek op Curaçao.
Bahama's
In november 2019 maakte de 22-jarige verdediger alsnog zijn opwachting tegen de Bahama's. "We konden niet op Bonaire spelen omdat de stadions niet goed genoeg waren voor de Nations League. Alles moest kloppen en dat was hier niet het geval. We hebben een heel goed kunstgrasveld zonder stadion en mooi stadion, waar het veld juist weer niet goed genoeg is. Daarom moesten we onze thuiswedstrijd tegen de Bahama's op Curaçao spelen. Een paar dagen voor onze wedstrijd speelde Curaçao thuis tegen Costa Rica. We zijn gaan kijken in een bomvol stadion."
"Daar dacht ik: 'over een paar dagen sta ik daar zelf'. Ik hoorde vervolgens dat ik in de basis zou staan, maar dat had ik stiekem al wel een beetje verwacht. We hadden op dat moment namelijk niet zo veel verdedigers en ik speelde best wel goed. Ineens stond ik daar op het veld met mijn hand op de borst tijdens het volkslied van Bonaire. Er kwam zelfs een camera voorbij zoals je ziet in de Champions League. Tom kwam in de eerste helft als invaller binnen de lijnen. Met hem op het veld voelde ik me natuurlijk nog veel beter."
Vanuit Gennep werd de wedstrijd natuurlijk ook aandachtig gevolgd. "De wedstrijd werd live uitgezonden en voor een paar dollar hebben mijn ouders alles kunnen bekijken. Ook veel vrienden uit Gennep en teamgenoten van Vitesse'08 hebben gekeken. Als international zou je in Nederland meteen beroemd zijn, maar dat is hier niet zo. Ik word wel herkend op straat, maar ik hoef geen handtekeningen uit te delen. Ze zullen hier niet zo snel een compliment geven, dat past niet echt bij de mensen. Maar alle spelers kennen me en ik voel wat dat betreft zeker waardering."
Vitesse'08
Binnenkort komt er na elf maanden aan einde aan het avontuur van Martens. "Over twee weken vlieg ik terug naar Nederland. Voorlopig komt er dan een einde aan mijn periode op Bonaire. Ik denk dat ik daar wel even moeite mee zal hebben. Ik ben heel blij dat ik dit heb mee mogen maken. We zijn zonder verwachtingen hierheen gekomen en ik kan alleen maar positief op dit avontuur terugkijken. Ik zou gemakkelijk nog een of twee jaar hier kunnen blijven. Het is zeker dat ik hier nog wel eens voor langere tijd terug ga komen. Hoe alles hier is verlopen, had ik niet kunnen en durven dromen."
"Wat het voetbal betreft, ben ik misschien wel blij dat ik weer naar Nederland ga. Ondanks dat ik hier het nationale team heb gehaald, ga ik de competitie niet echt missen. In Nederland geeft de competitie me toch wat meer voldoening. De interlands waren wel echt heel vet, een echte jongensdroom. Als ik ooit terugkom, kan ik misschien wel weer meetrainen of een wedstrijd spelen. Mijn debuut tegen de Bahama's was achteraf niet mijn beste wedstrijd. Dat kwam misschien toch door de zenuwen en daar baal ik wel een beetje van. Toch weet ik zeker dat de mensen op Bonaire me niet zo snel zullen vergeten", sluit Martens af.
