Interview Robin Buwalda: 'In Finland heb ik het plezier in voetbal teruggevonden'

Corona

Buwalda woont al anderhalf jaar op het Finse eiland Åland, waar de gevolgen van het coronavirus ook te merken zijn. "Waar ik woon is het sowieso heel rustig", vertelt de verdediger in gesprek met ELF Voetbal. "Toen iedereen in lockdown moest, kwamen er geen boten meer naar het eiland. Het toerisme is hier dus veel minder, dat is voor het eiland wel vervelend. Er mochten geen mensen komen en gaan naar onder meer Stockholm, Helsinki en Turku. Op het eiland merk ik er eigenlijk niet veel van. Alleen als we voor een wedstrijd naar het vasteland moeten, worden we ondervraagd. Maar als we dan aangeven dat we komen voetballen, mogen we zo doorlopen."

"Bij wedstrijden schudden we geen handen. Dat doen we nu met ellebogen en vuisten. Ik heb een uitwedstrijd meegemaakt dat we niet tegelijk met de tegenstander het veld opkwamen. Verder hebben we weinig echte regels. We moeten goed bijhouden hoe we ons voelen en onze temperatuur wordt vaak gemeten. Dat is het eigenlijk. We zijn wel later begonnen aan de competitie. Normaal gesproken starten we in april, maar dat was nu pas in juli. Bij onze wedstrijden zijn er wel gewoon supporters. Als we thuis spelen, zijn er maximaal 500 fans. Maar we hebben al een uitwedstrijd gespeeld waar 3000 mensen waren. Volgens mij gaat het hier in Finland wel goed."

Netvlies

De geboren Leidschendammer begon zijn loopbaan bij ADO Den Haag. "Ik ben bij ADO gekomen toen ik acht jaar was. Aan mijn jeugd heb ik nog steeds leuke en mooie herinneringen. Uiteindelijk heb ik er tot 2016 onder contract gestaan. Mijn debuut staat nog steeds op mijn netvlies. Ik zat tegen Ajax voor de eerste keer bij de wedstrijdselectie. Trainer Maurice Steijn riep op een gegeven moment mijn naam. Toen stond mijn hart wel even stil. Ik dacht: gaat hij me nu gewoon erin zetten? Het gaat allemaal heel snel en je weet niet van je ervan moet verwachten. Natuurlijk is dat een geweldig moment, ik was toen pas zeventien jaar. Ik was niet eens echt zenuwachtig. Als ik nu in zou moeten vallen, zou ik waarschijnlijk meer zenuwen hebben. Ik stond er niet echt bij stil, want alles gebeurde zo snel. Na vijf minuten was de wedstrijd ook alweer voorbij. Volgens mij heb ik de bal niet eens echt aangeraakt. Ik weet nog wel dat ik meteen in duel kwam met Ismaïl Aissati. Daarna sprongen Dmitri Bulykin en Siem de Jong bij een corner nog tegen me aan."

"Uiteindelijk had ik de jaren daarna wat meer van mezelf verwacht. Ik liep tegen wat blessures aan en daar was ik twee jaar later pas echt vanaf. Op huurbasis bij VVV-Venlo ben ik weer omhoog geschoten. Dat was ook onder leiding van Steijn, al was ik nog steeds eigendom van ADO. In twee jaar tijd heb ik daar 71 wedstrijden gespeeld. Vooral mijn tweede seizoen was erg goed. Ik vond stiekem wel een beetje dat ik het verdiende om terug naar ADO te gaan. Bij VVV had ik mezelf bewezen in de Eerste Divisie, maar dat werd niet echt gezien bij ADO. Er waren toen veel dingen aan de hand bij de club. Ik had een gesprek met een directeur, die aangaf dat ze mij geen contract gingen geven. Ik was teleurgesteld dat ik niet terug kon keren na die twee goede seizoenen. Een week later was die directeur zelf ontslagen door de club. Dat was allemaal wel een beetje krom, maar zulke dingen gebeuren nou eenmaal in de voetballerij."

Buwalda op de Open Dag van ADO Den Haag in 2013.

Eredivisie

NEC sloeg echter wel toe en zo belandde Buwalda alsnog op het hoogste niveau. "Mijn eerste jaar bij NEC was fantastisch. Ik maakte voor de eerste keer onderdeel uit van een basisteam in de Eredivisie. Op dat moment was ik geen jonge speler meer die het leuk zou vinden om alleen maar mee te gaan naar wedstrijden. Ik wilde echt gaan voor een plekje in de basis. Het is gelukt om daar veel wedstrijden te spelen, ondanks het teleurstellende einde van het seizoen. Ik vond ons zeker niet de minste ploeg dat jaar, maar via de nacompetitie zijn we uiteindelijk toch gedegradeerd. Sommige mensen zullen zich nog steeds afvragen hoe dat toen is gebeurd. De eerste seizoenshelft stonden we nog op een veilige plek, maar na de winterstop hebben we veel verloren en te weinig punten gepakt. Dat is een vreemde periode geweest."

"VVV was dat seizoen juist gepromoveerd en ik had al een berichtje gekregen of ik interesse had om terug te komen. NEC wilde mij, samen met onder meer Ferdi Kadioglu, Arnaut Groeneveld en Jay-Roy Grot, echter graag behouden. Tot mijn verbazing speelde ik helemaal niet aan het begin van dat seizoen. Ik voelde me een beetje in de maling genomen en vond dat een oneerlijke beslissing. Uiteindelijk moest ik mezelf bewijzen en dat heb ik gedaan. Vervolgens werd ik weer opgesteld en wilde ik mezelf graag laten zien. Ik raakte vrijwel meteen geblesseerd, maar heb die wedstrijd wel gewoon uitgespeeld. De volgende dag bleek dat ik een scheurtje in mijn meniscus had en lag ik er een paar maanden uit. Toen ik terugkeerde, had het team zijn draai gevonden en stonden we bovenaan. Omdat de ploeg lekker draaide, kwam ik niet meer aan bod."

De oplossing werd vervolgens gevonden in Deventer. "Voor mij was het goed om ergens anders te gaan spelen, zodat ik weer wedstrijdfit kon worden en mezelf kon laten zien", vervolgt Buwalda. "Bij Go Ahead Eagles is dat niet echt goed gegaan. Qua prestaties was dat misschien wel de slechtste periode uit mijn carrière. Ik speelde echt heel erg slecht, al stond ik niet op mijn eigen positie. Ik speelde veel als rechtsback en dat vond ik niet fijn. We hadden op dat moment geen sterke groep en mijn eigen niveau was niet goed. Ik heb wel veel minuten gemaakt, daar ging het uiteindelijk om. Maar ik heb er zeker niet alles uit gehaald, dat het wel gemoeten. Ik wilde vervolgens alles uit mijn laatste jaar bij NEC halen. De club dacht al verder vooruit en toen kwam ik totaal niet meer in de plannen voor. Na een half jaar was het gewoon klaar en hielp de club me ook om wat anders te zoeken. Gelukkig ben ik uiteindelijk weg kunnen gaan."

Buwalda tijdens zijn succesvolle periode bij VVV-Venlo.

Finland

Na ADO, VVV, NEC en Go Ahead verdween Buwalda begin 2019 van de Nederlandse velden. "Ik had lang niet meer iedere week gevoetbald en vond alles eigenlijk wel goed. Als een club me zou willen hebben als basisspeler, dan zou ik daarheen gaan. Ik had weinig wedstrijden gespeeld en mijn niveau in die duels was ook niet goed genoeg. Dat moet ik eerlijk toegeven. Rick Ketting had destijds toevallig getekend bij IFK Mariehamn. Met Rick heb ik nog samen gespeeld bij Go Ahead. Hij zat in dezelfde situatie en wilde een kans pakken om ergens te spelen en zo weer door te kunnen groeien. Ik had op dat moment ook zekerheid nodig voor mijn gezin en heb eigenlijk met mijn ogen dicht getekend. Ik moest echt weg uit die situatie bij NEC. Ergens anders wilde ik vooral weer lekker gaan voetballen en het plezier terugvinden. Dat is tot nu toe zeker gelukt in Finland."

"IFK Mariehamn is zeker geen grote club. Ze hebben hier een klein budget en een klein stadion. Toch is de club al jaren een stabiele middenmoter op het hoogste niveau. In 2016 zijn ze zelfs nog landskampioen geworden. Er zijn hier spelers geweest die vervolgens een mooie loopbaan hebben gehad. Vorig jaar was Daniel Sjölund nog onze aanvoerder. Hij heeft nog voor het nationale team van Finland, Liverpool en West Ham United gespeeld. Daniel komt hier vandaan en werkt nu nog op kantoor bij de club. Er zijn op de club maar drie mensen die alles moeten regelen. Die zijn echt continu aan het werk. Mijn ploeggenoten zie ik bijna als familie. We zijn vaak op reis voor wedstrijden en dan blijven we samen drie dagen van huis. Er staat niet zoveel druk op de ketel bij onze club. Natuurlijk willen we wel gewoon presteren om op het hoogste niveau te blijven."

Åland

Ook het leven in Scandinavië bevalt de Zuid-Hollander uitstekend, al komt hij alleen voor uitwedstrijden in het 'echte' Finland. "Dat is wel een beetje ingewikkeld", vertelt Buwalda over zijn woonplaats. "Åland ligt dichterbij Zweden dan bij Finland. De meeste mensen spreken hier dan ook Zweeds, al kunnen sommigen ook Fins. Het eiland heeft een eigen vlag en is eigenlijk een aparte staat. Maar toch hoort Åland gewoon bij Finland, dat is zeker bijzonder. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van dit eiland gehoord. Mariehamn is de hoofdstad en is met 11.000 inwoners meer een dorp. Het centrum is één straat van 200 meter en dat is het dan. Het leven hier is heel rustig. Als je lekker wil relaxen, is Åland zeker een aanrader. In de zomer is het tussen de twintig en dertig graden. Er staan mooie huisjes aan het water en je kunt hier prachtig wandelen."

"Als we bijvoorbeeld op zaterdag in Helsinki moeten spelen, pakken we op vrijdagavond de nachtboot. We overnachten met een paar spelers in een cabine en komen 's ochtends aan. En dan moeten we ook nog in de bus naar het hotel. Maar we hebben ook een wedstrijd uit tegen RoPS Rovaniemi. Dan moeten we 's middags al ruim vier uur op de boot naar Turku. Vanuit daar gaan we in veertien uur met de trein naar het noorden van het land. Dat is echt geen grote luxe trein. We moeten ook overnachten in een kleine cabine. Na de wedstrijd pakken we dan meteen weer de trein terug. Midden in de nacht moeten we overstappen. In Turku zitten we daarna nog in een hotel om te wachten op de boot naar Åland. Er gaat namelijk alleen 's ochtends een boot naar het eiland. Die trip kan zomaar een dag of vier duren. Dat is echt bizar om mee te maken. Maar bij een 'normale' uitwedstrijd vertrekken we vrijdagavond en komen we zondag weer terug."

Finales

Inmiddels heeft Buwalda al dertig officiële wedstrijden voor zijn werkgever gespeeld. "Het eerste jaar zijn we op de zesde plaats geëindigd. We konden niets meer betekenen in de strijd om de top drie, maar mochten wel meedoen aan de play-offs voor Europees voetbal. De kwartfinale en halve finale waren allebei één wedstrijd, maar we wonnen twee keer na verlenging van Helsingfors IFK en HJK Helsinki. Een paar dagen later moesten we de finale spelen. Die werd wel over twee wedstrijden beslist. Het was voor ons een pittig programma en we hebben het uiteindelijk niet gered tegen FC Honka. Dit jaar gaan we weer voor een plekje in de top zes, maar er zijn vanwege de coronacrisis geen play-offs", weet Buwalda, die in 2019 ook de bekerfinale speelde. "Mariehamn had de beker nog nooit gewonnen, dus dat was een hele grote kans voor ons. We mochten de finale tegen Ilves Tampere thuis spelen en ik had echt het gevoel dat we die wedstrijd gingen winnen. Het was een flinke domper dat we die finale met 0-2 verloren. Het zou voor mij mijn eerste hoofdprijs in het betaald voetbal zijn geweest. Ik heb nog wel een zilveren medaille gekregen. Het is toch een mooie ervaring. Als voetballer wil je graag finales spelen."

Ambitie

Seizoen 2020 van de Veikkausliiga is nu een paar wedstrijden onderweg. "De eerste wedstrijd heb ik gemist vanwege privéomstandigheden. Ik ben inmiddels aanvoerder en een belangrijke speler in het team. Dan is het balen als ik niet mee kan doen. Daarna was ik er wel weer bij en hebben we ook punten gepakt. In de vierde wedstrijd ben ik geblesseerd geraakt aan mijn hamstring. Ik heb wat wedstrijden moeten missen, maar inmiddels ben ik weer bijna fit. We staan nu op de achtste plek met acht punten uit zeven wedstrijden. Dat had beter gekund, maar het is zeker geen slechte start. We hebben een lange voorbereiding gehad en ik was eigenlijk fitter dan ooit. Het is vervelend als je dan vroeg in het seizoen geblesseerd raakt."

"Het voetbal leeft in Finland veel minder dan in Nederland. De supporters zijn bijvoorbeeld minder fanatiek. IJshockey blijft hier toch de belangrijkste sport voor de mensen. Clubs als HJK Helsinki, Inter Turku en FC Honka hebben een aardig budget en zijn denk ik te vergelijken met de top van de Keuken Kampioen Divisie. Sommige teams hebben hier echt goede spelers en zo kunnen ze zich soms laten zien in Europa. Daarnaast wordt er hier heel anders gevoetbald. In Nederland spelen de meeste teams 4-3-3, maar dat is hier niet zo. Er wordt vooral 4-4-2 of 5-3-2 gevoetbald. Dat was voor mij wel even aanpassen, maar bij NEC was ik wat gewend met Peter Hyballa. Die wisselde veel van systeem."

Buwalda heeft op Åland een contract tot het einde van 2020. Waar zijn toekomst ligt is nog onduidelijk, maar Nederland lijkt uitgesloten. "Dat ligt er maar net aan. Ik zie wel wat er op mijn pad komt, maar ik wil voorlopig graag in het buitenland blijven. Ik heb een beetje het gevoel dat ik in Nederland niet meer zo serieus genomen word. Daarom ga ik liever naar landen waar ik me als nieuweling kan laten zien. Ik heb een goed seizoen gehad met de finale van de play-offs en de finale van de beker. Tijdens mijn tweede seizoen wil ik laten zien dat ik een stabiele verdediger ben die eigenlijk op een hoger niveau thuishoort. Als ik zo door blijf gaan, hoop ik dat er een topclub uit Finland of Zweden gaat komen. Ik moet vooral hard blijven werken en misschien ook wel een beetje geluk hebben."