Moritz Volz draagt een rode zwembroek. Alléén een rode zwembroek. In zijn rechterhand een rode reddingsboei. Met zijn linkerhand maakt hij een afdakje boven zijn ogen ter bescherming tegen de zon. Aan zijn borst kleeft een afgeknipt stuk berenvel. Een borsthaartoupet. Nee, Moritz Volz schaamt zich niet voor zijn fascinatie voor David Hasselhoff. Sterker, hij omarmt het zoals een patriot zijn afkomst omarmt. David Hasselhoff is dan geen afkomst en ook geen Duitser; de Baywatch-held stemt Moritz Volz wel degelijk vaderlandsgezind.
Nu zijn er weinig profvoetballers die zich vrijwillig verkleed als David Hasselhoff aan de rand van een zwembad laten fotograferen; er zijn er niet veel méér die zich per vouwfiets door Londen begeven. Moritz Volz was dan ook in weinig opzichten zoals zijn collega's. Op de parkeerplaats van Fulham stond tussen de Porsches, Range Rovers, Mercedessen en her en der een Bentley precies één Trek F600. Opgevouwen en binnen tien seconden weer uitgeklapt door trotse bezitter Volz. Een vouwfiets met een eigen blog, geschreven door de Duitse rechtsback.
TIENERTRANSFER
Zestien jaar was Volz toen hij de jeugdopleiding van Schalke 04 verliet voor een avontuur in de jeugd bij Arsenal. Het was 1999, toen transfers van zestienjarigen nog ongeveer even zeldzaam waren als mobiele telefoons. En net als de mobiele telefoon nam ook de kinderhandel in het voetbal de navolgende jaren een enorme vlucht.
Ook bij Arsenal volgde na Volz de ene na de andere puber met een Premier League-droom. Voor Volz kwam die droom uit, al beleefde Arsenal weinig plezier aan de Duitse pionier. Zonder ook maar een minuut in het eerste elftal van The Gunners verkaste Volz in 2004 naar stadgenoot Fulham. Daar groeide hij uit tot een van de meest bijzondere en geliefde voetballers uit de clubhistorie. Arsenal bleef zijn tweede liefde. Zo gebruikt Moritz Volz ook veertien jaar na zijn vertrek bij die club nog steeds zijn Arsenal-mailadres.
Eenmaal teruggekeerd in Duitsland sloot Volz zich aan bij cultclub FC St. Pauli.
STEREOTYPE
Zo eendimensionaal als de moderne profvoetballer doorgaans is, zo veelzijdig is Moritz Volz. Naast profvoetballer en vouwfietsblogger, vond de duizendpoot tijdens zijn voetbalcarrière ook nog tijd voor studies Frans, Wiskunde en Biologie, liep hij vier avonden in de week stage bij een fine dining Japans restaurant en trakteerde hij zijn teamgenoten wekelijks op zelfgebakken taarten. “Wanneer we tegen Arsenal of Manchester United speelden maakte ik een biscuittaart met bananen en poeder van groene thee. Tegen mindere ploegen als Blackburn Rovers koos ik voor zwaardere kost, zoals een worteltaart met noten.”
Nog meer dan zijn kookkunsten of eigengereidheid maakte zijn humor Volz geliefd. Meer specifiek: zijn zelfspot. Hij maakte zijn Duitse afkomst tot zijn grootste troef. Maakte er een sport van zoveel mogelijk clichés te bevestigen. Zo vertelde hij in een interview dat hij als klein kind graag Lederhosen droeg, totdat een kindersurprise-ei smolt in zijn broekzak en hij zijn lievelingskledingstuk moest vervangen door een gewone spijkerbroek. En waar de gemiddelde profvoetballer zijn voetbalschoenen pleegt te versieren met de namen van zijn kinderen, droeg Volz kicksen met 'The Hoff' erin geborduurd. Die schoenen brachten bij een veiling duizenden euro's op. Liefkozend werd hij 220 Volz genoemd. The lightbulb. The Volz-wagen. Respectvol geëerd met een eigen lied, op de melodie van Stings Englishman in New York.
See him cycling down the Fulham Road
His German sausage in his hand
He plays football but he hardly ever scores
He dreams of Knight Rider and the fatherland
Ja, ja, he is an alien
A humorous Westphalian
He is a German in West-London
