Kijken naar Lionel Messi, Cristiano Ronaldo, Neymar of Luka Modric is voor menig voetballiefhebber het grootste genot dat hij kan ervaren met zijn broek aan. Er kleeft echter een groot nadeel aan de bewondering van en betovering door de grootste natuurtalenten van deze tijd. Het vervreemdt.
Kijken naar Messi, Ronaldo, Neymar of Modric is wat dat betreft net als kijken naar Hans Kazan. Eerst voel je verwondering, dan begin je je af te vragen hoe hij het doet, gevolgd door het onbevredigende gevoel dat je het toch nooit zult begrijpen.
Voor die mensen was er tot enkele jaren geleden een ideale uitkomst: kijken naar Frank Demouge. Wie Frank Demouge over het veld zag draven en de ogen iets toekneep zag zichzelf over het veld draven. Frank Demouge dichtte de kloof tussen de bovennatuurlijken en de gewone stervelingen. Als Frank Demouge een succesvolle Eredivisie-spits kon zijn, kon iedereen een succesvolle Eredivisie-spits zijn.
Want dat was hij, ondanks al zijn gebreken: een succesvolle Eredivisie-spits. Bij NEC, Willem II, FC Utrecht en Roda JC; overal pikte hij zijn doelpunten mee. Overal werd hij gewaardeerd. Tot een heuse Facebookfanpage (@frankdemougeiseengod) aan toe. Goddelijke verering van misschien wel de minst goddelijke voetballer van allemaal.
BLESSURES
Dat zijn lichaam sterfelijk was merkte Demouge seizoen na seizoen. Altijd was er die knie. Naar eigen zeggen speelde Frank Demouge op zijn elfde voor het laatst pijnvrij. Het kwam zijn beweeglijkheid niet ten goede. Wat heet. Er zijn continenten die wendbaarder zijn dan Frank Demouge. En de bal was nooit zijn grootste vriend. Maar dat gaf niet. Frank Demouge speelde immers veeleer met het hart dan met de bal. Ook meer met zijn ellebogen dan met de bal overigens.
En niet alleen tegenstanders hadden te vrezen voor Demouge. Ook ploeggenoten waren niet veilig. Zo vertelt oud-teammaat en vriend Arjan Swinkels in de FOX-documentaire 'Frank Demouge, dwars door de pijngrens' over die keer dat Demouge op trainingskamp een fles cola “in z'n hol stak” om vervolgens gnuivend toe te kijken hoe een met een kater ontwaakte kamergenoot diezelfde fles gulzig aan de lippen zette.
NIEUWE ROEPING
Verderop in die documentaire, uit april van 2017, laat Demouge doorschemeren te vrezen voor het zwarte gat. Zijn lichaam is op. Zelfs de trainingen bij tweedeklasser RKSV Heer in Maastricht vallen hem fysiek zwaar.
Inmiddels heeft hij een val in dat gat weten te voorkomen. Frank Demouge is spitsentrainer bij oude liefde NEC en werkt daarnaast als personal trainer. Op Instagram is te zien wat voor metamorfose hij heeft ondergaan. Frank Demouge is hard op weg om de Nederlandse Tim Wiese te worden. De witte Akinfenwa. De getatoeëerde roulette op zijn bovenarm heeft een ovale vorm aangenomen. Frank Demouge het krachtmens. Frank Demouge de doorzetter. Frank Demouge de motivator.
Tussen alle foto's van krachtoefeningen door staat een teamfoto van Jong Oranje in 2004. Gehurkt op de eerste rij: Arjen Robben, Wesley Sneijder, Nigel de Jong. Staand daarachter: Khalid Boulahrouz, Robin van Persie en Frank Demouge. Zijn rechterarm leunend op de linker- van Van Persie. “2004. Ik heb geloof ik ergens een paar afslagen gemist”, schrijft Demouge erbij. Afslagen missen, dat doen gewone stervelingen tenslotte allemaal weleens.
