Bondscoach van Tuvalu, een bijzondere ervaring

Ik ben inmiddels enkele weken onderweg en heb ondervonden dat werken met het kleinste voetballand ter wereld na Vaticaanstad en Monaco - althans zo is mij verteld, geen sinecure is. Ik heb veel respect voor initiatiefnemer en idealist Paul Driessen van de stichting Dutch Support Tuvalu om het land op de kaart te zetten. Het land is zo arm dat de spelers amper geld hebben voor goed schoeisel. Trainen op een doorsnee veld van een Nederlandse amateurvereniging is het eldorado voor ze, want de internationals trainen meestal op de landingsbaan van het vliegveld omdat dit geasfalteerd is en er maar twee keer per week een vliegtuig uit Fiji landt. Het enige veld van het hele land wordt ook gebruikt voor andere sporten en de lijnen schijnen nauwelijks zichtbaar te zijn.

Zoals het voor mij ook een bijzondere waarwording was dat er een veldspeler zich heeft opgeofferd doelverdediger te zijn. Want keepen is niet echt geliefd op het land dat maar 11.000 inwoners telt. Samen met Andre van der Leij proberen we gedurende drie maanden een vorm van voetbalscholing te verzorgen. En dat is al een hele opgave, want het team arriveerde zonder medische ondersteuning. Afgelopen weken hebben we in allerijl een begeleidingsteam georganiseerd, van teammanager tot verzorger, keeperstrainer en een media-adviseur.  Het uiteindelijke doel is Tuvalu ook lid te laten worden van de wereldvoetbalbond FIFA. Want dan kan de bond rekening op een vaste stroom aan inkomsten.

In de afgelopen weken heb ik gemerkt dat ik erg rekening moet houden met de cultuurverschillen. Ik heb in vele landen en bij veel clubs gewerkt in mijn loopbaan, maar ook ik was verbaasd toen de enkele spelers verschrikt opkeken tijdens een wedstrijd op het moment dat een trein het sportpark passeerde. Ik realiseerde mij later dat de meeste spelers het land nog nooit hebben verlaten en zelfs nog nooit een trein hebben gezien...

Zoals de meeste jongens nog nooit een echte interland hebben gespeeld omdat er geen geld is voor het spelen van wedstrijden in de vreemde. Met donaties van families mag het 'gelegenheids nationale team' zich gelukkig prijzen dat zij drie maanden in Nederland kan vertoeven.

Ik hoop de komende maanden een bijdrage te leveren aan de scholing van deze groep enthousiaste spelers. Op die manier kan ik ook wat terug doen als trainer. Het is alleen wennen, want na mijn laatste club N.E.C heb ik mijn meer dan kwart eeuw ervaring als coach van mij afgeschreven in mijn boek 'Van verliezen leer je winnen'. Ik zou daar nu moeiteloos een paar hoofdstukken aan toe kunnen voegen, want naast Tuvalu train ik dit seizoen ook het TBS voetbalteam van de Pompekliniek in Nijmegen. Bijzonder om te zien hoe voetbal twee totaal verschillende werelden kan verbinden en voor mooie afleiding kan zorgen!

In de komende blogs maak ik u graag deelgenoot van mijn ervaringen met Tuvalu, een koraaleiland dat over 50 jaar niet meer bestaat als de zeespiegel in dit tempo blijft stijgen.

Leen Looijen