Blog 4: Natuurramp bedreigt Tuvalu

De jaarlijkse gevreesde King Tide (springvloed) zet het hoofdeiland Funafuti steeds verder onder water, zo heb ik gezien en gehoord. De stijgende waterspiegel als gevolg van smeltend ijswater heeft al veel effect op het leven van de 130 eilanden die Tuvalu vormen.
Overigens worden er maar negen bewoond, sommige door maar dertig gezinnen. En enkele eilanden liggen op meer dan 500 kilometer verwijderd van Funafuti waar bijna 60 procent van de bevolking woont. Ook de regering zetelt daar.

Vaak kruipt de zee door het koraal nu al naar boven als gevolg van de stijgende waterspiegel. En dat heeft grote gevolgen voor de vegetatie. De verzilting maakt het bijna onmogelijk dat er nog groente kan groeien.  Omdat er maar een keer per maand een containerschip aankomt uit Fiji met verse groente en fruit, wordt er hoofdzakelijk uit blik gegeten. En daar moet je niet veel van voorstellen, want de appels zijn beurs wanneer ze aankomen voor de verkoop in de lokale winkels. Zo werd mij pijnlijk duidelijk in de documentaire.

In de film Klimaatjager wordt ook geconstateerd dat de meeste Tuvaluanen last hebben van overgewicht. Helaas zie ik dat terug in de nationale selectie. De meesten laten verse groente en fruit links liggen. Blijkbaar zijn ze dat al ontwend. Als coach probeer ik ze duidelijk te maken dat ze die eetgewoonten echter moeten verbeteren.

En de problemen stapelen zich alleen maar op. De mensen op de kleine eilanden trekken massaal naar Funafuti in de hoop daar werk te vinden, maar bijna 80 procent van de mensen heeft daar al geen werk. Tuvalu leeft van de eenmalige verkoop van het internetdomein @tv en wat ontwikkelingshulp.

Het is schrijnend om te zien dat de nieuwe mensen op Tuvalu steeds vaker gedwongen worden naar de randen van het lager gelegen hoofdeiland te verhuizen. Want op het breedste stuk van het eiland, dat overigens niet langer dan 200 à 300 meter is, is geen ruimte meer voor nieuwe huizen. Aan de smalle kanten van het eiland, soms niet breder dan 50 meter, stijgt het water het snelste. Het is wachten op ziekte epidemieën die uitbreken, omdat daar ook goede sanitaire voorzieningen ontbreken. Ik ben dus duidelijk geschrokken van dit programma.

Des te meer bijzonder vind ik hoe de spelers met elkaar omgaan. Ze hebben allemaal via een bevriend familielid die op de grote vaart zit een modern mobieltje gekregen, maar de internetverbinding is daar zo traag als 15 jaar geleden bij ons... Klagen doen ze nooit. En als ze geen geld hebben, dan helpen ze elkaar met ruilhandel.
Ook zo kun je gelukkig zijn als speler van het nationale team van Tuvalu.

Leen Looijen