De eindstrijd in Berlijn was sowieso al bijzonder. Voor het eerst sinds de WK-finale van 1978 (Argentinië - Nederland) startte een finale zonder Brazilië of Duitsland aan de aftrap. Italië bereikte voor de zesde keer de eindstrijd. Voor Frankrijk was het de tweede WK-finale na de zege in eigen land op het WK van 1998. Van de achttien kampioenschappen was dit de zevende 'Europese finale' en de eerste na 1982 (Italië - West-Duitsland).
De Italiaanse aanvoerder Fabio Cannavaro speelde bovendien zijn 100e interland. Het duel in het Olympiastadion kende een spetterend begin. Binnen twintig minuten hadden beide ploegen gescoord. Zinédine Zidane opende de score door een controversiële strafschop na een overtreding van Marco Materazzi te verzilveren. Zijn schot, of beter gezegd stift, ging via de onderkant van de lat het doel in.
Tweede strafschop
Marco Materazzi maakte met het hoofd gelijk uit een hoekschop van Andrea Pirlo, die later werd uitgeroepen tot Man of the Match. Beide ploegen kregen vervolgens diverse kansen op de winnende treffer. Luca Toni schoot voor Italië in de 35e minuut op de lat en zag een kopbalgoal wegens buitenspel afgekeurd worden. Frankrijk claimde acht minuten na rust een tweede strafschop toen Florent Malouda in het strafschopgebied ten val kwam na een duel met Gianluca Zambrotta.
Zus van Zidane
In de verlenging was de grootste kans voor de Fransen. Keeper Gianluigi Buffon tikte een kopbal van Zidane over het doel. De carrière van Zinedine Zidane, die vooraf had aangekondigd afscheid te nemen, eindigde daarna op zwarte wijze. Na een duelletje met Marco Materazzi kon hij vertrekken. De spijkerharde Italiaan trok even aan het shirt van Zidane, waarna de Franse superster rustig wegwandelde en Materazzi hem iets toeriep. Een uitspraak die achteraf over diens zus ging.
Daarop wachtte Zidane de Italiaan op en gaf hem een kopstoot op borsthoogte. De scheidsrechter zag het incident niet en het was waarschijnlijk voor de eerste keer in de geschiedenis dat een beslissing via het 'oortje' van de scheidsrechter tot stand kwam. Vierde official Luis Medina Cantalejo zag het incident wel. Zizou moest vertrekken. Er werd niet gescoord in de verlenging, zodat de wedstrijd in 1-1 eindigde.
Held nu zero
Het was de tweede keer in de geschiedenis dat strafschoppen de beslissing moesten brengen. De eerste keer was het Italië dat verloor in 1994 tegen Brazilië. De enige speler die uiteindelijk zijn strafschop miste was David Trézéguet. Juist de ingevallen aanvaller die zes jaar eerder, in de finale van Euro 2000 de "Golden Goal" had gescoord tegen Italië.
De vijfde en beslissende Italiaanse strafschop werd gescoord door linksback Fabio Grosso. Italië werd voor de vierde keer wereldkampioen. Cannavaro mocht daarna de bokaal in ontvangst nemen.
Italië - Frankrijk 1-1 (1-1) 5-3 na strafschoppen.
7. Zidane (strafschop) 0-1, 19. Materazzi 1-1. Scheidsrechter: Elizondo (Argentinië), toeschouwers: 69.029. Rode kaart: 110. Zidane (Frankrijk). Gele kaarten: 5. Zambrotta (Italië), 12. Sagnol, 76. Makélélé, 111. Malouda (Frankrijk).
Italië: Buffon; Zambrotta, Cannavaro, Materazzi, Grosso; Camoranesi (86. Del Piero), Gattuso, Pirlo, Perrotta (61. De Rossi); Totti (61. Iaquinta) en Toni.
Frankrijk: Barthez; Sagnol, Thuram, Gallas, Abidal; Vieira (56. Diarra), Makélélé, Zidane; Ribéry (100. Trezeguet), Henry (107. Wiltord) en Malouda.
