Drukke boel
Het wordt deze zomer weer een drukke boel op Stanford Bridge. Veertien verhuurde spelers keren van een huurperiode terug op Londense grond en krijgen gedurende de voorbereiding te horen wat hun perspectieven zijn. In veel gevallen zal een nieuw verhuur de logische uitkomst zijn. Zoals bij Danilo Pantic, de middenvelder die Chelsea in het verleden al uitleende aan Vitesse en Excelsior, die eigenlijk nummer vijftien op de lijst van teruggekeerde spelers had moeten zijn. Hij weet zijn volgende bestemming al. Hij wordt uitgeleend aan Partizan Belgrado.
Nummer zestien, zeventien en achttien weten hun lot ook al. Zij zijn verkocht. Juan Cuadrado, die door Juventus definitief gehaald is na een succesvol tijdelijk verblijf, is daarin een vreemde eend in de bijt. Hij werd ooit als beoogde versterking voor het eerste elftal naar Chelsea gehaald, maar kon de verwachtingen niet waarmaken. De andere twee laten perfect de verkoopstrategie van de Londenaren zien. Cristian Atsu en Bertrand Traoré werden als jonge talenten gehaald en via onder andere de Eredivisie klaargestoomd voor het grote werk, maar zouden het niveau van het eerste niet halen. Omdat beiden een goed seizoen achter de rug hebben, was de oplossing simpel: verkopen. Voor Atsu en Traoré ontving Chelsea respectievelijk 7,5 en 10 miljoen euro. Hoeveel Chelsea voor het tweetal betaalde is niet helemaal zeker, maar duidelijk is dat de club een aanzienlijke winst heeft gemaakt.
Traoré zou bij zijn nieuwe club Olympique Lyon realistisch de media te woord staan. "Ik was op zoek naar stabiliteit. Ik wist dat ik nooit een kans zou krijgen", vertelde hij bij zijn aankomst. De aanvaller uit Burkina Faso geloofde lang in een doorbraak bij Chelsea en kreeg onder Guus Hiddink zelfs veel kansen in het eerste, maar kon uiteindelijk de laatste stap niet maken. Het was precies het punt waar ook de ontwikkeling van Nathan Aké stokte. Na een veelbelovende huurperiode bij Bournemouth ging de Nederlandse verdediger vol goede moed naar Stamford Bridge, maar hier kreeg de Nederlander in de hele tweede seizoenshelft maar vijf wedstrijden speeltijd. Aangezien de club in de race om de titel was, kon het zich niet veroorloven speelminuten als sinterklaascadeautjes weg te geven.
De keerzijde
Chelsea maakt met dit beleid al enkele jaren stevige winsten op spelers, maar er zit een keerzijde aan dat succes. De club is zo gefixeerd op het verkopen van spelers, dat ze vergeet dat de speler in kwestie de potentie zou kunnen hebben om het eerste te halen. Het gevolg is dat de Londenaren zich af en toe flink in de eigen voet schieten. Bij het Belgische duo Kevin de Bruyne en Romelu Lukaku maakte Chelsea twee - achteraf - dure blunders.
De Bruyne werd in 2014 door Chelsea verkocht aan VfL Wolfsburg, in de wetenschap dat ook hij de laatste stap naar het eerste niet kon maken. 22 miljoen euro voor een bankzitter, Chelsea vond het een fair bedrag. De Bruyne zou in de Bundesliga echter uitgroeien tot een van de beste spelers van de competitie en werd anderhalf jaar later voor 76 miljoen euro door Manchester City gekocht. Niet alleen had Chelsea een megatalent laten glippen, nu was hij ook nog eens in dienst van een directe concurrent.
Bij Romelu Lukaku lijkt zich een vergelijkbaar scenario af te gaan spelen. Everton betaalde in 2015 voor 35 miljoen euro. Anno 2017 is de Belg een veelvoud van dat bedrag waard en lijken The Toffees deze zomer een grote zak met geld voor de spits op te kunnen vangen. Opmerkelijk genoeg zou Chelsea geïnteresseerd zijn. Niet alleen liepen de Londenaren bij deze transfers veel geld mis, ze verloren ook spelers die in het heden ongetwijfeld basisspeler zouden zijn.
Dat Aké de stap naar het eerste van Chelsea niet kon zetten, heeft niks met zijn kwaliteiten te maken. Hij is slechts onderdeel van een systeem, waarbij Chelseas onvermogen jeugd een kans te geven de club dwingt tot het verkopen van zijn pareltjes. Een systeem waarmee het ongelooflijk veel geld verdient, maar dat ook heel veel haken en ogen bezit. De Bruyne en Lukaku laten dat wekelijks zien.
