De Eindhovenaren beweren dan wel dat ze het best tot hun recht komen in de topduels, maar daar is in de praktijk weinig van te merken. PSV won dit seizoen van de top tien thuis alleen van NAC Breda (4-1, na een vroege rode kaart), AZ (3-1, toen nog wanhopig uit vorm) en Roda JC (3-1). Van ADO Den Haag en FC Twente (beide 0-1) werd verloren, terwijl FC Groningen met een gelijkspel weg mocht komen (1-1).
In de Europa League verliet van de gerenommeerde ploegen alleen een gereduceerd B-elftal van OSC Lille met een nederlaag (3-1) het Philips Stadion. Sampdoria en Metalist scoorden een remise in Brabant. Het werd dus tijd voor PSV om juist tegen titelbelager Ajax te laten zien, dat de club wel degelijk goed en overtuigend tegen een lastige tegenstander kan voetballen, zoals het een aanstaande kampioen betaamt.
Dat lukte in de eerste helft grotendeels met verve. PSV zette Ajax vroeg en vakkundig onder druk, waardoor de Amsterdammers grossierden in kansloze lange ballen richting de luie en totaal onzichtbare Mounir El Hamdaoui. Maar omdat de Brabanders zelf slordig waren in balbezit, ontstonden er geen echt grote kansen. Al ging een schot van Balázs Dzsudzsák rakelings naast en pakte keeper Maarten Stekelenburg knap een schot van Ola Toivonen.
De tweede helft werd saai en vervelend, toen Ajax besloot in een verdedigende schulp te kruipen en te loeren op de counter. Er was dus weinig te merken van het echte, zogenaamde, Ajax-spel, gepredikt door trainer Frank de Boer. PSV was de dominante ploeg, maar verloor de bal te vaak om echt gevaarlijk te worden. Al was Marcus Berg na een glippertje van Stekelenburg dicht bij de 1-0 en stuitte ook invaller Genero Zeefuik op de vuisten van de keeper.
Restte niets anders dan een bloedeloze 0-0, waar Ajax helemaal niets mee opschiet. PSV is dan wel de morele winnaar, maar kon opnieuw niet echt overtuigen thuis tegen een topploeg.
