Hier de links naar deel 2 en deel 3
Ook het Engelse voetbal is meer dan met zijn tijd meegegaan. Veel clubs verhuisden in de jaren ’90, zij die bleven hebben het stadion meestal aangepast naar comfortbehoeften uit de 21e eeuw. Een van de laatste ouderwetse stadions in de Premier League is Goodison Park van Everton. En ook dat stadion, liefkozend de Grand Old Lady genoemd, gaat gesloopt worden. Haast je dus naar Everton!
Geen goede buren
Ze gaan verhuizen naar de haven, over een paar jaar. Dan hoeven ze niet langer tegen de hoofdtribune van aartsrivaal Liverpool te kijken. De buurman heeft de internationale X-factor. In de Merseystad gaat het grapje dat meer dan de helft van de mensen die Goodison ziet, toeristen zijn. Ach, dat heeft zijn voordeel: wie Manchester United graag in Liverpool wil zien spelen, kan bij Everton vrij makkelijk aan kaarten kopen als-ie op tijd is. Paaszondag op Goodison Park, het kan slechter. Omdat Liverpool alle aandacht opeist, is het goed de stadgenoot ook eens uit te lichten.
Het affiche tegen de ploeg uit Manchester is trouwens geen vriendelijk onderonsje. Dat wordt wel eens gesuggereerd, dat een gemeenschappelijke vijand zou verenigen. Echt niet. Oké, de beide clubs gunnen elkaar meer dan Liverpool, maar de twee steden passen gewoon niet samen. Denk niet dat de duizenden meegereisde Mancunians lekker aan het bier zitten tussen die van Everton. Ze kijken wel uit.
Z Cars
Tweede misvatting: Everton is een dorpsclubje. Forget it. David Moyes vond het leuk om te doen alsof Everton het kleine underdogje is, maar de successen uit de jaren ’80 spreken nog steeds tot de verbeelding. In heel Scandinavië heeft de club fans, alsmede half Wales. Naci Ünüvar moest nog acht jaar lang geboren worden toen Everton in 1995 voor het laatst iets won, en toch trekken thuiswedstrijden op Goodison Park nog gemakkelijk veertigduizend supporters. Alleen al voor opkomsttune Z Cars moet je er eens heen.
In de Brick en de Winslow drinken de mensen zich moed in, maar het hoeft ook weer niet de hele tijd over drank te gaan – die kun je zelf vinden. Wat je bij Everton onbetwist moet zien is St. Luke’s Church. Niet om te bidden voor een goed resultaat, niet eens omdat het kerkje zelf spectaculair is – al ligt het wel bijzonder op het stadionterrein. Nee, binnen is een waar walhalla voor verzamelaars. Programmaboekjes in alle soorten en maten zijn te vinden, oude shirts, tickets, boeken: alles uit bijna 150 jaar Everton Football Club ligt hier opgestapeld. De pint voor de wedstrijd kun je desgewenst overslaan, maar St. Luke’s is echt verplichte kost.
Over de wedstrijd wil ik doorgaans weinig kwijt. Het is lang geleden en dus niet echt relevant meer. In dit geval bijna een kalenderjaar oud. Maar mensen: Everton slachtte United tot op het bot. De 4-0 eindstand was een genadige sanctie voor het armzalige team van Ole Gunnar Solskjaer, geen schim meer van de prijzenmachine van weleer. De supporters vonden het vooral leuk om Romelu Lukaku te pesten. Fatty, what’s the score, klonk het vanaf de tribune. Laten we hopen dat de meeste zangers tenminste over gevoel voor ironie beschikken.
Maar jongens, dat stadion. Ik snap zelf ook wel dat het niet meer kan. Voor een keer is het fijn, maar als je iedere week een kwartier bezig bent om te kunnen plassen over de gammele trappen is het anders. Als je ieder seizoen tien goals moet missen omdat je tegen een vervelende pilaar zit aan te turen, terwijl je seizoenkaart zomaar 600 pond kost, dat gaat storen. Met zwaar gemoed moeten we Goodison in het verleden gaan parkeren. Maar zolang het nog kan…
